.jpg)
2011-10-11
Bij de wat oudere muziekliefhebber heeft de naam Steve Hackett geen enkele introductie nodig, maar voor degene die de man nog niet kennen: Steve Hackett was gitarist bij Genesis, gedurende de meest creatieve periode. Hij verliet de band in 1977 nadat een jaar eerder Peter Gabriel zijn biezen had gepakt. Het verlies van deze twee grote namen leidde ironisch genoeg de commercieel meest succesvolle periode van Genesis in, met Phil Collins aan het roer. Hackett ging solo verder en participeerde tevens in vele projecten, of schoof her en der aan als gastmuzikant. Nu is er dan in de vorm van Beyond The Shrouded Horizon weer nieuw studiowerk van de actieve gitarist. Het album herbergt een aantal afwisselende progrock songs die om enig doorluisteren vragen, maar aantonen waarom de man nog zo populair is. De plaat begint met ‘Loch Lomond’ dat een lekker log Deep Purple-achtig begin kent, maar na een paar minuten overgaat in een lief klinkend akoestisch tussenstuk waarin Hackett bijgestaan wordt door Amanda Lehmann, die een prachtige tweede stem laat horen. Wanneer een album begint met een dergelijk prachtig nummer zijn de verwachtingen voor de rest van het album hoog. Gelukkig word je niet teleurgesteld.
Zo is ‘The Phoenix Flown’ kort instrumentaal nummer waarin Hackett laat horen dat hij een briljant gitarist is. Dat Hackett geen begenadigd zanger is blijkt wel uit ‘Till These Eyes’, waarin hij breekbaar overkomt. Het geeft het nummer wel de nodige charme. Gelukkig heeft Hackett goed ingeschat dat hij met zijn stem niet een heel album kan dragen. Hiervoor heeft hij Amanda Lehmann ingeschakeld die het absolute hoogtepunt van het album ‘Waking To life’ hemeltergend mooi inzingt. Het nummer klinkt oosters en lijkt enigszins op ‘Ever So Lonely’ van Monsoon. De sfeervolle gitaarsolo kleurt het nummer heel mooi in. Het is een lekkere afwisseling tussen de progrock nummers.
Ook de instrumentale stukken zoals ‘Prairie Angel’ en ‘Two Faces Of Cairo’ zijn het aanhoren meer dan waard. Hackett zorgt dat de gitaarsolo’s zo klinken dat je de vocalen niet eens mist en waakt er voor niet in egocentrisch gefreak te verzanden. Iets waar collega gitaristen nog wel eens een handje van hebben. Het afsluitende ‘Turn This Island Earth’ is een fragmentarisch en filmisch aandoend nummer dat totaal stuurloos overkomt. Het is de enige smet op een prima album, waarmee de inmiddels 61-jarige gitarist aantoont nog jaren vooruit te kunnen.
.jpg)
Rustie - Glass SwordsGlasgow is de bakermat van de aquacrunk, een muziekgenre dat mooi aansluit...
.jpg)
Adam Cohen - Like A Man Als zoon van de grootste singer-songwriter die er op deze planeet rondloopt...