2011-09-23
Diehard metalfans wisten het na het sublieme Crack The Skye al: Mastodon is geen sludge metalband meer. De mannen uit Atlanta lieten op hun laatste albums vooral horen van alle muzikale markten thuis te zijn, met een verfijnde sound waarin plaats was voor zaken als echte zangpartijen, indrukwekkende melodieën en heldere gitaarsolo’s. Een heel verschil met het distorted brulgeweld van Remission en Leviathan. Op het vijfde album, The Hunter, geeft Mastodon met dertien themaloze tracks inzage in wat de band groot heeft gemaakt en hoe ze in de toekomst één van de interessantste groepen in de muziekindustrie gaan blijven. Om met het slechte nieuws te beginnen: The Hunter voelt niet aan als een geheel. Voor het eerst sinds Remission zit er geen echt verhaal achter de tracks. Nummers van tien minuten schitteren ook door afwezigheid. Maar bovenal is het de variatie die van The Hunter meer een verzameling van dertien losse liedjes maakt. De plaat springt van QOTSA-stonerrock in ‘Curl Of The Burl’ naar de 90‘s grungesound van Layne Staley’s Alice In Chains in ‘Dry Bone Valley’. In ‘Spectrelight’ weerklinkt het oude Mastodon, terwijl single ‘Black Tongue’ bedoeld is voor diegenen die Crack The Skye een van de hoogtepunten van 2009 vinden.
Echt indrukwekkend wordt het wanneer Mastodon ons met huidig werk een voorproefje geeft van toekomstig werk. ‘The Creature Lives’ opent met onheilspellende synthesizers en sluit af met een groots samenzang à la Arcade Fire’s ‘Wake Up’. In de sinistere titeltrack worden The Beatles geparafraseerd - “The love I take, is equal to the love I make” - en voor afsluiter ‘The Sparrow’ is een heel kerkkoor ingehuurd. Het is wederom even slikken voor metalfans, maar het zal Mastodon een worst wezen. De band ontsnapt opnieuw uit zijn opgedrongen hokje.
Ondanks dat The Hunter het minst samenhangende album van de groep is, is het misschien ook wel het meest indrukwekkende. Mastodon blijft vernieuwen en blijft daardoor spannend. En dan vergeten we nog te vermelden dat het muziekspel - van de destructieve gitaarsolo’s van Brent Hinds tot de machinegeweer-drumpartijen van Brann Dailor - overdonderend sterk is. Dertien tracks, alle dertien raak. Als Mastodon van het geweld van The Hunter een album als Crack The Skye kan smeden, zullen ze ook de komende tien jaar aan de top staan.
Eerdere recensies van Mastodon:
- 26-04-2011: Live at the Aragon.
Veronica Falls - Veronica FallsIndiepopgroepen met zonnige, lo-fi liedjes: ze zijn niet aan te slepen de...
Clap Your Hands Say Yeah - Hysterical Clap Your Hands Say Yeah was in een ver verleden het heetste nieuwe bandje...