2011-07-21
Sinds Jóhann Jóhannsson doorbrak met Englabörn werd het steeds drukker op het kruispunt tussen neoklassiek en electronica. Zo verschenen te smaken platen van Max Richter, Goldmund, Sylvain Chauveau en Ólafur Arnalds op labels als Type, Touch, FatCat en Miasmah. En dat is nog maar een kleine selectie. Ook vanuit de klassieke wereld groeide de openheid voor een creatieve match. Zo liet Deutsche Grammophon Carl Craig en Moritz Von Oswald in 2008 werk van Ravel en Moussorgski remixen, en konden Ricardo Villalobos en Max Loderbauer recent nog aan de slag met de backcatalogue van ECM Records. Vergeten we tot slot niet de inspirerende rol van Arvo Pärt, Reich, Cage en Glass voor tal van artiesten in de electronica. Dustin O’Halloran is een artiest die perfect tussen beide stromingen in lijkt te vallen. Momenteel nog niet zo bekend, schreef hij eerder al soundtracks voor Sofia Coppola’s Marie Antoinette, William Olson’s An American Affair en Drake Doremus’ nog dit jaar te releasen Like Crazy. Verder runt hij met Dévics een op waakstand staand postrock-project, werkte hij samen met Robert Lippok, en drukten Lumière en Piano Solos al eerder z’n bijzondere voorliefde voor piano uit. Met de rerelease van Vorleben -de plaat verscheen eerder op 450 exemplaren via Sonic Pieces- wordt dat laatste nu ook voor een groter publiek duidelijk.
Vorleben werd live opgenomen in de Grunewald kerk in Berlijn. Daar namen Nils Frahm en Greg Haines recent ook al platen op. Zelf refereert O’Halloran naar onder meer Chopin en Debussy als invloeden, naast eerdergenoemde minimalisten. Daarmee heb je wel een richting wat deze plaat betreft. Vorleben staat perfect tussen minimalisme en melodieuze expressie in. ‘Opus 54’ is op dat vlak een verraderlijke instap. Ogenschijnlijk eenvoudig, zal wie met het oor inzoomt, geleidelijk de complexiteit van de track ontdekken. Met enkele toetsen wordt ingezet, maar snel wordt met golvend ritme een veel complexere afwisseling in toonaarden en daarmee stemming blootgelegd.
‘Opus 5’ is ingetogener, voorzichtiger, wisselt finaal melancholie in voor levendige bedachtzaamheid. Ook ‘Opus 38’ is sober, helder en delicaat. In drie tonen weet O’Halloran een omslag in emotie uit te drukken. De eenvoudige, melodische stijl in de epiloog zal liefhebbers van Chopin niet tegenstaan
Niet al het materiaal overtuigt. In het bijzonder lijkt ‘Opus 17’ van evenveel blues te getuigen als Richard Clayderman, die zich aan een eigen partituurvel de wijsvinger snijdt. Maar dat is een uitzondering, meteen weer rechtgezet door het erg fragiele, roerende ‘Opus 23’. Even later zal ‘Opus 37’ nog het meest rechtstreeks de emotie bespelen. Dat belooft wat, wanneer O’Halloran dit najaar met Adam Wiltzie een plaat zal uitbrengen, onder de naam A Winged Victory For The Sullen. Ook met Warren Ellis (Grinderman) hangt een samenwerking in de lucht.
Vorleben is er niet voor mensen die expliciet meeslepende, dramatische muziek zoeken. Ze kiest eerder voor subtiliteit, muzikale intimiteit met ademruimte, zonder aan emotionele finesse in te boeten. Vorleben laat zich niet snel definiëren, vraagt tijd, maar gaat bij momenten zeker onder de huid.
Milk Maid - Yucca Milk Maid . Vreemde naam voor een psychedelisch rockbandje. Je vraagt je af...
Ganglians - Still Living “ Hawaiian post-punk ”, zo noemen de heren van Ganglians -een samenvoeging...