2011-04-22
Hundreds, dat zijn broer en zus Eva en Phillip Milner uit Hamburg. Actief sinds 2008, braken ze met hun debuut Hundreds ’n jaar geleden al door in Duitsland. Na optredens op ondermeer Iceland Airwaves en Eurosonic, is Europa aan de beurt. ‘Hundreds?’, zeg je. Die naam verwijst naar een droom waarin Eva (30) met haar broer in honderdvoud figureerde. Het illustreert meteen de wat dromerige aanpak van een duo dat zich graag nestelt in de traditie van de Duitse electropop. Denk aan labels als Morr en het wat oudere werk van Robert Lippok en Barbara Morgenstern. Al heeft Hundreds minder romantiek te geef, dan pakweg die laatste. Van ‘Solace’, bijvoorbeeld, gaat aanvankelijk een verleidelijke dreiging uit. Alsof een nichtje van PJ Harvey aan de neopop zit: Eva is fan van Harvey. Niet veel later gaan de synths crescendo richting The Knife. ‘I Love My Harbour’ is een ode aan de haven van Hamburg, de heimat van het duo, en zet een intiemere sfeer neer. De wat lome vocalen wandelen over een prachtig instrumentaal pad, ingepakt met dromerige chords.
Daarmee heb ik de kersen wel van de taart geplukt. Veel van het overige materiaal gaat gebukt onder een tevéél aan melodieën en stijlindrukken. Glitch en soms wat academisch aanvoelend synthgepriegel, hebben het nadeel dat ze vaak heel wat kracht wegnemen uit de vibe en groove van een nummer. Dat is ook hier te vaak het geval. Je kan er grootse muziek mee maken en bevreemdende sferen mee oproepen, maar dan heb je het talent van Luomo of Ulrich Schnauss nodig. En dat ontbeert Hundreds vooralsnog. Al is er potentieel.
Dat potentieel komt het beste tot uitdrukking waar sound en lyrics elkaar bevestigen in abstractie. Dat is trouwens een verdienste van Norman Nitzsche, die al eerder werk voor Whitest Boy Alive mixte. En het samplewerk, bijvoorbeeld de steentjes op het ijs in ‘Fighter’, is ook geïnspireerd te noemen. Alleen laten de bindteksten van Eva een nogal hermetische indruk. Er wordt occasioneel over wolken gelopen, in een vuurtoren geklommen, maar veel wijzer wordt je er verder vaak niet uit. ‘Happy Virus’ is helderder: het is een wrang nummer, dat zich in een poppy sound afzet tegen de consumptiedrang van een (reclame)wereld die zich steeds meer op een steeds jonger publiek richt.
Eva’s stembereik heeft -het moet gezegd- duidelijke limieten. Haar zachte stem is niet erg expressief. Bij ‘Fighter’ en ‘Machine’ komt me Suzanne Vega voor de geest, een artieste die haar immer fatsoenlijke stemgeluid nog wel ’s wist te koppelen aan uitgesproken tekstuele diepgang. Dat is het belangrijkste verbeterpunt voor Hundreds. Jammer voor Phillip, die wel handclaps verdient voor de slimme ritmiek in ‘Song For A Sailor’.
Hundreds wil, kort gesteld, naar mijn oordeel tèveel bereiken in te korte tijd. Wat meer rust en ruimte in de nummers zou wonderwel kunnen werken, zeker als de piano de plaats krijgt. Groei is dus zeker mogelijk na dit muzikaal inventieve, maar als geheel nog niet helemaal overtuigende debuut.
Weird Bugger - Pretty Cool Stuff for Beginners Weird Bugger is de benaming van de Nederlandse multi-instrumentalist Wiard...
Sonne Adam - Transformation Vergeet de voorspellingen van de Maya’s over het einde der tijden anno 2012....