2011-02-15
Feit: Frankrijk is het land van de electropop. Denk aan Daft Punk, Justice, Yuksek en een buslading anderen. Het schattige, kauwgom kauwende meisje binnen de Franse klas van de synthesizerschool is Yelle. En zij voegt met haar band een nieuw pronkstukje toe aan de indrukwekkende traditie van Franse fluor-electro. Het tweede album van het trio, bestaande uit de overigens zeker niet lelijke zangeres Yelle en de muzikanten/techneuten GrandMarnier en Tepr, heet Safari Disco Club en borduurt onmiskenbaar voort op het debuut Pop-Up. Met een soort ‘sexy schoolgirl’-zangstem zingt Yelle over relatief luchtige onderwerpen als tienerliefde, stiekeme seks, disco-avonden en jeugdige overpeinzingen met betrekking tot de wereld. In het Frans.
En blijkbaar beschikt de zangeres zelf ook over een aardig analytisch vermogen als het op haar muziek aankomt. "Het album vloeit veel meer, in tegenstelling tot Pop-Up"’, liet de deerne optekenen. Spijker. Kop. Klap.
Safari Disco Club is een enorme vooruitgang voor Yelle, juist doordat de nummers meer een geheel vormen. De nummers, die nergens onnodig uitbundig worden, hebben als het ware eenzelfde basis, waarop telkens wordt gevarieerd. Er staat keer op keer een uitstekend raamwerk onder de nummers, waar naar hartenlust mee wordt gerommeld door de twee heren op de synthesizers. Het resulteert zonder uitzondering in verrassende en vooral ook steengoede electropop-liedjes met de kenmerkende bliepjes, computertoontjes, elektronische klapjes en vloeiende akkoorden.
Duidelijk is dat er ervaring is opgedaan. Niet alleen met het genre, maar ook met elkaar. Yelle heeft een bijzondere stem en daar werd op Pop-Up lang niet altijd de juiste melodie en ondertoon bij gevonden. Nu lukt dat elke keer feilloos en dat geeft het Safari Disco Club lucht.
Het enige nummer dat een ietwat andere sfeer heeft is ‘Mon Pays’. Niet alleen is de tekst iets serieuzer – er moet een frisse wind waaien door Frankrijk, meent Yelle -, maar ook de begeleidende compositie is iets duisterder. Het is een juiste keuze om het nummer middenin het album te zetten, waardoor het album net niet gebroken wordt, maar de luisteraar wel even wakker wordt.
Zijn er minpunten aan Safari Disco Club? Eng genoeg niet. Ja, het is niet absoluut legendarisch, maar verder is er niets mis met het album. Het is als een lekker fout feestje in een iets te ghetto pand, terwijl het in het oosten al weer licht wordt. Er zit een onmiskenbaar jeugdig, vrolijk sfeertje aan het album. Bovendien onderscheidt de band zich op aangename wijze binnen het Franse electrowereldje door de lichtvoetigheid waarmee de muziek wordt gepresenteerd.
En nu maar hopen dat de tour van Yelle van de zomer net zo goed wordt als het album.
The Low Anthem - Smart Flesh The Low Anthem debuteert in 2006 met een titelloos album, maar met die...
Thousands - The Sound Of Everything Thousands is een duo dat bestaat uit Kristian Garrard en Luke Bergman....