2005-08-10
Je moet het ze nageven, de Dropkick Murphys hebben wel iets speciaals in handen. Ze introduceerden schijnbaar zonder moeite een flink portie aan traditioneel Ierse invloeden in het doorgaans zo weinig veranderingsgezinde punk genre. Goed, nog steeds wil de gemiddelde punker nog niet dood gevonden worden met zo’n doedelzak onder zijn bed, maar de nieuw verkregen muziekstijl was meer dan welkom. Niet dat het allemaal erg revolutionair was, the Pogues deden zo’n twintig jaar geleden bijvoorbeeld niet zo gek veel anders, maar de band uit Boston lijkt nu al jaren patent te hebben op de meezingbare, noeste arbeiderspunk. Dat geluid werkt ook op het nieuwe album The Warrior’s Code nog prima. Zelfgeschreven, doorgaans meer punk georiënteerde meezingers, worden afgewisseld met Keltische traditionals in een eigen, ruwere bewerking. Liederen over het leven van alle dag met een flink portie trots en sentiment. Zo wordt er gezongen over gesneuvelde Amerikaanse soldaten Last Letter Home, tragisch verongelukte sporters Your Spirit’s Alive en de plaatselijke bokslegende Micky Ward The Warrior’s Code. De albumtitel lijkt dus niet zomaar gekozen. Over weer andere “strijders” handelt afsluiter Tessie, de soundtrack van de World Series overwinning van de Boston Red Sox. Het vormt een energieke en euforische meezinger, zoals er wel meer van op dit album te vinden zijn. Het zijn de nummers waarin de Dropkick Murphys het meest overtuigen, waarin de frivole melodielijnen op viool, fluit of trekzak zonder moeite combineren met direct pakkende refreinen. Soms is het echter allemaal wel iets té makkelijk en knullig, zoals in de haast leeghoofdige refreinen van eerdergenoemde titeltrack en Citizen C.I.A., of in een weinig opvallende track als The Walking Dead. De Ierse standards klinken echter opzwepend als vanouds, waarvan Captain Kelly’s Kitchen wel hét feestnummer van de plaat is.
Goed, prima recensie voor de Murphys. Strik erom en inleveren dan maar? Niet helemaal, want het bovenstaande had eigenlijk net zo goed de recensie kunnen zijn van het twee jaar geleden uitgebrachte Blackout. Met een beetje pessimisme zou je zelfs kunnen zeggen dat de recensies van alle vorige platen van deze band van dezelfde strekking zouden zijn geweest. Dit album lijkt derhalve eerder uitgebracht om maar een reden tot touren te hebben, dan dat het daadwerkelijk nog iets toevoegt aan het repertoire van de band uit Boston. Live gaat de band dit jaar echt wel weer de boel helemaal op zijn kop zetten, maar op basis van The Warrior’s Code is het vooral te hopen dat hun volgende album weer eens een ontwikkeling in stijl laat horen.
Various - Punk-O-Rama 10Al jarenlang staat Epitaph bekend om zijn Punk-O-Rama cd’s, een van...
The Robocop Kraus - They think they are Misschien is het de focus op gitaarbands uit Engeland, die ervoor zorgt dat...