2011-01-13
Laten we van wal steken met een stelling: post-rock is achterhaald. De dag des oordeels voor dit eindeloos uitgemolken genre kwam overigens ook niet gisteren, maar al enkele jaren terug. Het begon nochtans allemaal met een terecht gevoel van onvrede die enkele rockbands hadden ten opzichte van platenmaatschappijen, die alternatieve genres steeds in hetzelfde hokje van de mainstream duwden. Nummers van drie minuten, minstens één single per plaat en de typische strofe-refrein songstructuren. Bands als Mogwai, Explosions in the Sky en Mono gingen zich op anarchistische wijze afzetten tegen dit soort dwangarbeid om terug te keren naar de essentie van muziek, namelijk emoties teweegbrengen. Dat ze met hun lang uitgesponnen nummers gedeeltelijk leentjebuur speelden bij de krautrock, mocht het alom verspreid geraken van dit nieuwe genre niet in de weg staan. Veel jonge bands sprongen op dezelfde kar met als logisch gevolg een oververzadiging van de markt.Wanneer we anno 2011 dan geconfronteerd raken met een band als Kid Ikarus, een viertal Zwitsers dat meent dat de wereld nog steeds nood heeft aan het soort muziek dat Mogwai vijftien jaar geleden maakte, menen we toch van een foute inschatting te mogen spreken. Alle clichés uit het genre zijn aanwezig. Vooreerst wisselen nummers van rond de tien minuten (‘Silver and Gold’, ‘Everything is gonna change or maybe not’) zich af met nummers die rond de twee minuten duren (‘Peacemaker’, ‘Better to listen than to talk (reprise)’). Ten tweede horen we een typische dynamische spanning tussen weemoed, hoop, nostalgie en vastberadenheid. Ten derde is er het geluidenpalet, dat klakkeloos gekopieerd lijkt van voorgenoemde grote namen binnen het genre. Daarenboven meende de band nog eens dat het nodig was een eigen label op te richten (Ikarus Records), zodat hen artistieke eigenheid gegarandeerd werd. Men kan zich dan de vraag stellen of te kunstzinnig willen zijn van gans dit schouwspel geen treurige parodie maakt? Van de negen nummers die we gepresenteerd krijgen, zijn er dan ook maar twee waarvan we echt dachten dat er iets inzat. ‘Everything is gonna change or maybe not (reprise)’ geeft een eigen touch aan het geheel door degelijk gitaarspel te ondersteunen door een rauwe saw synth. ‘White Chapel Hill’ klinkt dan weer zo post-rock als het maar kan zijn, maar overtuigt toch aardig in de hardere momenten.
Kid Ikarus hoort dus enkel thuis in het cd-rek van de volbloed post-rockfan (als die nota bene nog bestaan). Mensen die het wel gehad hebben met dit verdronken kalf kunnen deze plaat dus best negeren.
T.I. - No MercyHoewel T.I. al enkele jaren hoog aan de top van de Amerikaanse hiphop...
Spokes - Everyone I Ever Met De groep Spokes komt uit Manchester en maakt muziek die zich ergens bevindt...