2010-06-13
Scott Weiland is een rockster van de oude stempel. Hij knuffelt liever geen fans, zwemt in zelfverzekerdheid en doet het liefst dingen die niet mogen of die slecht voor je zijn. Zoals teveel drugs gebruiken. Of zijn vrouw mishandelen. Weiland’s misstappen waren niet alleen maar zichtbaar in zijn priveleven. Ook bij de bands waar hij in zong zorgde hij voor ophef, met als hoogtepunt het abrupte einde van Velvet Revolver. De band waar Weiland in begon, Stone Temple Pilots, blijft echter vergevensgezind. Na meerdere malen uit elkaar te zijn gegaan, zijn Weiland, Eric Kretz en de gebroeders DeLeo opnieuw samengekomen om muziek te maken. Stone Temple Pilots is de eerste cd van de band in negen jaar tijd.Ondanks de lange afwezigheid, gaat de band op Stone Temple Pilots door met waar ze in 2001 al mee bezig waren. De grunge-sound van vroeger, die goed te horen was op tracks als ‘Plush’ en ‘Vasoline’, is compleet verdwenen en vervangen door een toegankelijker classic rock geluid. Het moet een teleurstelling zijn voor grunge-liefhebbers die de laatste tijd steeds vaker worden getrakteerd op grunge-bands van vroeger die nieuw materiaal uitbrengen. Van begin tot het einde, is Stone Temple Pilots een album zonder duistere teksten en snijdende gitaarsolo’s, maar een cd met toegankelijke rocksongs als ‘Between The Lines’ en ‘Hickory Dichotomy’.
Daar ligt ook het grootste probleem van Stone Temple Pilots: toegankelijkheid. Bijna ieder nummer lijkt opgenomen te zijn met een positie in de hitlijsten in het achterhoofd. Er staat niets verrassends op de plaat. En zelfs zijn er hier en daar nummers te vinden die wel heel erg zachtaardig zijn, zoals bijvoorbeeld het liefdesliedje ‘Cinnamon’. Raar is het om Weiland te horen zingen over ‘the prettiest girl in the world’, met een klassieker als ‘Sex Type Thing’ nog vers in gedachte.
Stone Temple Pilots is dus geen verrassend album. Maar slecht is niet de juiste omschrijving. Hoe toegankelijk de nummers ook zijn, ze klinken bijna allemaal heerlijk. De grootste reden hiervoor, is dat Scott Weiland’s zang bovengemiddeld goed is. Dat hij terug is bij zijn oude maatjes en lekker in zijn vel zit doet Stone Temple Pilots meer dan goed.
Naast Weiland’s geweldige performance, is Stone Temple Pilots ook een lekkere cd vanwege de variatie in de nummers. Hoewel alle tracks diep zijn ondergedompeld in een classic rock sausje, klinken ze bijna allemaal net even anders. Van riff-heavy nummers (‘Take A Load Off’, ‘Hazy Daze’), tot meezingers (‘First Kiss On Mars’, ‘Cinnamon’) en liedjes die vragen om publieksdeelname (‘Hickory Dichtomy’, ‘Between The Lines’), het album verspringt van song tot song en blijft daarom boeiend tot het einde. Ondanks het gebrek aan verrassingen, is Stone Temple Pilots een van de betere classic rock platen van de laatste jaren.
Johnny Flynn - Been ListeningSommige bands hebben leden die ware multitalenten zijn. Joe Flynn, voorman...
Holy Fuck - Latin Dreigend gaat Latin van start, de nieuwe cd van de tot een vast kwartet...