2009-10-01
In Israel is Aviv Geffen ongeveer de grootste man in de entertainment industrie. Stadion na stadion met duizenden (veelal vrouwelijke) fans speelt hij plat. Bekend om zijn controversiële anti-legerstandpunt (Aviv ging niet in dienst, zoals vrijwel heel Israël wel doet) en shockrock overstijgt Geffen U2 and Madonna in eigen land. Toch is het nog niet gelukt om internationaal gezien door te breken. Een reden is dat het samenwerkingsproject met de zanger van Porcupine Tree (onder de naam Blackfield) ook vrijwel het enige Engelse werk van deze meneer is. Zelf zegt Aviv dat het moment waarop hij bij de dood van Yitzhak Rabin was, toen Aviv muziek speelde voordat de politicus werd vermoord, het moment was dat hij het internationale podium als nieuw doel ging zien.
Muzikaal gezien bevindt Aviv zich tussen Depeche Mode en Enrique Eglesias. Zoete suikerspinnummers met een wat vrouwelijke inslag vullen het internationale debuut van de ster. Met een wat nasale, soms hese stem die door sfeergeluiden wordt ondersteunt zijn er tien rustige, goed in elkaar gezette popliedjes neergezet. Het album kent een bepaalde opbouw waarbij de eerste vier nummers redelijk lieflijk aandoen. Dan komt het nummer ‘Heroes’, dat moeders oproept om hun zonen niet uit te zenden voor het leger, met een gebroken stem van Aviv. Dit nummer duidt het begin van de dark-side aan. Op ‘It’s Cloudy now’ schreeuwt Aviv “We are a fucked up generation.” Ook de duistere akkoorden op ‘October’ geven aan dat het weer over oorlog gaat. En inderdaad, “Empty shells” liggen op de grond.
Aviv zet een stevige Engelstalige plaat neer met een duidelijke politieke ondertoon. Toch zal het publiek dat normaal valt voor deze muziek niet gemakkelijk doorgaan naar Aviv. Wereldthema’s die Aviv aansnijdt zijn van een wat zwaarder kaliber dan de liefdesliedjes uit de mouwen van Enrique en Snow Patrol. Aviv zingt namelijk over dood, oorlog en het onderdeel uitmaken van een natie in constante oorlog. Daarom is de kans groot dat de geëngageerde jeugd eventueel nog wat van deze artiest hoort, maar dat het aan het grote publiek voorbij gaat. En dat is wel jammer, omdat dit een stevige plaat is met een internationaal georiënteerde productie. Toch is het ook geen ramp, aangezien Aviv naast zijn wat politiekere teksten op veel punten inwisselbaar is voor radiomuziek.
The Madd - Are Pretty Quick2009 moet het jaar van The Madd worden. Tenminste, daar gaan ze zo te zien...
Nicola Conte - Viagem Met VIAGEM 2 presenteert Farout recordings wederom een door de van Blue...