2009-07-07
Helemaal klopt de bewering niet, maar hoe verder noord je gaat in Europa, hoe beter de muziek wordt. Zweden, Noorwegen en IJsland zijn prima voorbeelden. Alsof het koude klimaat en de afzondering de muziek alleen maar ten goede komt. De kans dat je je muziek teveel spiegelt aan die van je buren is klein. Woon je in Denemarken, dan val je een beetje tussen de wal en het schip, zo ingeklemd tussen Zweden en Duitsland. Wat dat betreft treffen de zeven Denen van Didium & The Black Bonnie Picture het niet bepaald, maar de laatste jaren zijn er ook prima bands uit Denemarken gekomen (Volbeat, Kashmir, Asteroids Galaxy Tour en eh, Saybia).Enige twijfel probeert de bio weg te nemen door al in de tweede zin de tot op heden grootste claim to fame van de band rond zanger/gitarist Didium te noemen; Rolling Stone journalist David Fricke zag een optreden van de band en vond het leuk. Wat hij hoorde? Even kort door de bocht: een soort Arcade Fire light. Vlak ook The Veils niet uit en de dramatiek van een Rufus Wainwright komt ook geregeld om de hoek kijken. Ook in Denemarken kan het leven zwaar zijn, zo blijkt.
Op deze debuutplaat klinkt gelukkig ook een hoop levensvreugde en ambitie door, wat door de uitstekende productie goed naar voren komt. Dat geldt ook voor het uitgebreide instrumentarium van het zevental dat een uitgebreidere set-up gebruikt dan de doorsnee band. Zo worden naast de standaardinstrumenten ook de piano, glockenspiel, sax en viool ter hand genomen. Genoeg mogelijkheden dus om het geluid een totaal eigen klank mee te geven en het levert enkele prima nummers op. Zo zou 'You Wanna Stay' een leuk radiohitje kunnen worden, 'No Drive (Crushed Revisited)' is een prima song en ook 'Be Gone By Dawn' is leuk.
Wat dit debuut uiteindelijk nét niet boven de middelmaat uittrekt is het ontbreken van de nodige pit en een eigen gezicht. Ze klinken net even te vaak als de kloten van een twaalfjarige: meer dan een paar nestharen zit er niet op. De mooizingerij van Didium is soms tot op het vervelende af en het is geregeld te lievig allemaal. Ze doen hun best, maar blijven achter en verzanden daardoor net even teveel in een dertien in een dozijn. Volgende keer iets meer sambal bij het ontbijt, dan kan het met de volgende plaat niet meer mis gaan.
(p.s. liefhebbers die niet genoeg kunnen krijgen van Arcade Fire mogen er een halve ster bij op tellen).
Charlie Robison - Beautiful Day Charlie Robison is een doodgewone Amerikaan, diepgeworteld in de...
Johnny Jordaan - Bij ons in de Jordaan ‘Bij Ons In De Jordaan is een gedramatiseerde interpretatie, geïnspireerd op...