2009-06-18
Een kleine twee jaar geleden brak Laïs met het album The Ladies’ Second Song met haar eigen verleden. De fraaie zang met spaarzame begeleiding werd ingeruild voor een zeer experimenteel geluid vol met elektrische gitaren, tapeloops, percussie en elektronica. Op het nieuwe album Laïs Lenski gooit het drietal het opnieuw over een andere boeg. De dames werken ditmaal samen met Simon Lenski, de cellist van Die Anarchistische Abendunterhaltung, kortweg DAAU. Deze samenwerking levert een plaat op die behoorlijk experimenteel is, maar niet op The Ladies’ Second Song lijkt.
Alle muziek op Laïs Lenski komt uit de cello van Simon Lenski, maar deze klinkt elke keer anders, mede door het gebruik van effecten. Zo opent Laïs Lenski met het rustige ‘Hymne’, waarin de fraaie Franstalige zang wordt begeleid door een tokkelende cello. In ‘All That Is My Own’, een cover van Nico, de Duitse zangeres die ook samenwerkte met The Velvet Underground, laat Lenski zijn cello juist gillen en schuren. Ook de zang in dit nummer is vrij ruig, voor Laïs-begrippen althans.
In het rustige ‘Blind Boy’ klinkt de cello, mede door een mooie echo, weer heel anders. Eerst horen we alleen de cello en daarna zingen de dames een stukje a capella. De cello zwelt vervolgens aan en ook de zang wordt heftiger. Aan het eind mag Lenksi dan weer even solo. In ‘Liefdeskonkelarij’, een nummer met alleen woordenloze zang, laat Lenski’s opnieuw leuke effecten los op zijn cello, waardoor deze zelfs even aan een didgeridoo doet denken. Ook dit levert een zeer geslaagde song op.
‘Requiem’ is misschien wel het mooiste nummer op Laïs Lenski, vooral door het stevigere stuk aan het begin. Het eind van deze song is juist rustig. Ook het verstilde, spookachtige ‘Désespéré’ is zeer de moeite waard.
Naast de genoemde nummers, die allemaal vrij experimenteel zijn, bevat Laïs Lenski ook een tweetal klassieke stukken, die allebei geschreven zijn door Dimitri Shostakovich. Hierin doet Laïs wat meer denken aan hun oudere werk. Dit geldt met name voor ‘The Cuckoo’s Cry’. De traditional ‘Didn’t Leave Nobody But The Baby’ had op zich ook wel op een oudere plaat van Laïs kunnen staan, maar dan had het nummer waarschijnlijk wel een andere uitvoering gekregen. Na deze afsluiter volgen een paar minuten stilte met vervolgens nog een hidden track. Hierin zing Laïs weer even a capella, maar de drie dames klinken toch heel anders dan vroeger. De zang is minder hoog en ook aardser.
Laïs slaat met Laïs Lenski opnieuw andere wegen in. Het resultaat is een album dat wat toegankelijker en vooral coherenter is dan The Ladies’ Second Song. Het album is niet zo aanstekelijk als het oudere werk, maar vergt wat meer inspanning van de luisteraar. Wie er even voor gaat zitten heeft aan Laïs Lenski echter een prachtplaat.
Eerdere recensies van Laïs:
- 14-11-2007: The Ladies' Second Song.
NOFX - CoasterAl sinds 1983 staat NOFX garant voor vrolijke, zomerse punkrock. Er is...
Drive Like Maria - Elmwood In Nederland zijn de laatste tijd een aantal bands in het genre van papa’s...