2009-08-01
Dit kwartet is uit IJsland afkomstig en behalve de naam lijdt dat ook helemaal geen twijfel. For A Minor Reflection maakt wijds uitgesponnen instrumentale postrock, ergens tussen Mogwai en Sigur Rós. Reistu Þig Við, Sóling Er Komin Á Loft… is hun debuutplaat, die zes nummers telt en net onder het uur klokken. Ze maakten dit jaar al indruk op Eurosonic en dit debuutalbum is alweer een tijdje uit. Opgenomen in de studio van Sigur Ros, daarna als supportact van dezelfde band ondermeer in de HMH opgetreden. Afgelopen juni volgde een tamelijk uitgebreide tour langs verschillende clubs in Nederland. De bijna symfonisch instrumentale postrock maakte indruk en weet zeker live een enorme spanningsboog te creëren, op plaat blijkt dat toch wat moeilijker te bewerkstelligen.Op album lukt het bij tijd en wijlen ook om die spanning op de luisteraar over te brengen. Het begint met twee gitaren die zorgvuldig hun riedels door elkaar heen spelen, de bas wordt toegevoegd en de spanning wordt opgebouwd en pas na ruim drie minuten zet de drums in en gaat bij één gitaar het distortion pedaal open. Bijna 12 minuten duurt deze openingsexercitie en het recept voor de postrock van For A Minor Reflection is duidelijk en zo zal ook zorgvuldig iedere song bereid worden. Een melodische riedel op gitaar, bijna altijd rustig beginnend, om zo langzaam naar een grootste, bijna epische finale toe te werken. En ja, dat wordt op den duur redelijk saai en verwordt soms tot echte kost voor de ware liefhebber. En net op het moment dat deze gedachte zich meester maakt van de luisteraar, wordt in het tweede deel van het tweede nummer middels een uiterst doeltreffend drumpatroon enige lucht de plaat in geslagen en daarmee ook de titelsong tot albumhoogtepunt gepromoveerd.
Gaandeweg het album is het steeds meer Mogwai en steeds minder Sigur Rós. De vergelijking met laatstgenoemde ligt gezien een aantal feiten natuurlijk wel voor de hand, maar loopt toch wel behoorlijk mank. For A Minor Reflection heeft niet het dromerige en melancholieke van Sigur Ros, maar wel de basale muzikale puurheid van Mogwai. Vier mannen, die alle vier het uiterste uit hun instrument proberen te halen en dit vertalen in lange soundscapes die de stempel postrock met verve kunnen dragen.
So What - TiptoesWas So What vroeger nog een nummer van Coltrane & Davis of Metallica,...
Peter Hammill - Thin Air De progressieve band Van der Graaf Generator is een enorm buitenbeentje, die...