RECENSIE: Placebo (UK) - Once More With feeling, singles 1996-2004

placebo-oncemorewithfeeling
recensie cijfer 2004-10-26 ‘Once More With Feeling, Singles 1996-2004’ luidt de titel van dit single overzicht. Zeg maar een best of, of een greatest hits. Termen die vaak naast elkaar worden gebruikt, maar toch voor een groot deel overeenkomen. Maar Placebo heeft toch pas vier platen uit? Ter vergelijking: een vergelijkbare band als de The Smashing Pumpkins brachten na zeven albums pas een overzichtsalbum uit, en vergeleken met vroeger was dat al snel. Het lijkt op creatieve armoede, om zo snel al een overzicht uit te geven. Gezien de foto in het boekje moest Brian Molko zijn kapper weer betalen.

Goed, de fans krijgen twee nieuwe nummers, maar deze cd zal vooral gericht zijn op de mensen die Placebo nog niet kennen. En, ondanks het feit dat deze cd een paar platen te vroeg komt en de bijsmaak die er aan hangt, moet gezegd worden dat het een mooie verzamelaar is geworden. Van elke cd zijn de vier singles gekozen zoals deze op single verschenen zijn. De chronologische volgorde van (bijna: frappant is dat debuutsingle Come Home er niet op staat) deze singles biedt een mooie inkijk in de groei van de band.

Placebo begon als hemelbestormend jong bandje dat vooral androgyn gezongen, heftig dringende, en haast neurotische gitaarrock brengt met gitaarlijnen als scheermesjes. Ontdekker David Bowie nam de band mee op tournee, en dat leven beviel de drie heren wel. Alcoholmisbruik, drugs, sex met mensen met verschillende sexuele voorkeuren: het kon niet op. In interviews liet (bisexuele) zanger Brian Molko zich kennen als een arrogante en valse nicht, een houding die ook het podium op werd genomen.

De grote comedown volgde na de tournee. Dat Molko, belangrijkste tekstschrijver binnen de band, een dierbaar iemand kwijt raakte, zorgde ervoor dat de opvolger van het debuut er eentje was om in te lijsten. Met een zwart randje, wel te verstaan, want de titel ‘Without You I’m Nothing’ was niet toevallig gekozen. De scheermesjes waren uit de gitaren gehaald, maar in de teksten gestopt. Het leverde het beste Placebo album op tot nu toe, met het grootste commercieele succes in de vorm van het goed meezingbare Pure Morning. Het zegt ook genoeg dat er nauwelijks aandacht was voor de vocalen van David Bowie in het titelnummer.

Black Market Music, de derde, was een teleurstelling. Molko leek er weer bovenop te zijn, wat poppiër geluid van de plaat wellicht verklaart. Maar het album bevatte ook een aantal grove misstappen, zoals een nummer met een rapper. Ondertussen groeide de aanhang van Placebo echter gewoon door, en werd de band een graag geziene gast op de zomerfestivals. Het mag opvallend genoemd worden dat een band, die zo openlijk met homofilie koketteert , zich zo goed staande wist te houden tussen andere harde rockbands. Het zegt veel over het respect dat de band wist af te dwingen.

Dat er verder gegaan moest worden bij de vierde plaat, was duidelijk. Welke richting was al een beetje te verwachten, doordat op de b-kantjes van de singles al een aantal malen bekende elektronica artiesten in de weer waren geweest met de liedjes van Placebo. Daarom werd Jim Abbiss gevraagd om deze te produceren. Abbiss, die eerder al met electronica/hiphop grootheid DJ Shadow werkte, wist wat hem te doen stond. Door zijn invloed klonk ‘Sleeping With Ghosts’ een stuk elektronischer. Het experiment kon als geslaagd worden aangemerkt, en zo revancheerde de band zich.

En daarmee zijn we aangekomen bij dit overzicht. Placebo mag dan op eigenlijk elke plaat wel (een paar) uitglijders hebben, op singleniveau zijn er vandaag de dag weinig bands die beter zijn. Er kan dan ook simpelweg worden gezegd dat er geen slecht nummer op deze cd staat, met uitzondering van het in een nieuwe mix gestoken English Summer Rain. Daarnaast is Protect Me From What I Want nu omgetoverd in het Frans/Engelse Protège-Moi, wat echter niets toevoegt.

Maar dan de nieuwe nummers: I Do valt op door het aparte drumpatroon, waar ook deze keer opnieuw gebruik wordt gemaakt van elektronische hulpmiddelen. De lijn van ‘Sleeping With Ghosts’ wordt doorgezet. De nieuwe single 20 years laat een melancholische Placebo horen, en kan niet tot hun beste nummers worden gerekend. Dit neemt niet weg dat dit al met al een zeer mooie verzameling van de beste Placebo liedjes is, en een goeie kennismaking met deze boeiende band. Voor de snelle beslissers is er nog een bonus-cd met remixen en een DVD toegevoegd.
Recensent:Jasper van Vugt Artiest:Placebo (UK) Label:EMI Music
dependent-splitbyside

Dependent - Split By SideAf en toe worden twee bands gekoppeld voor het maken van één cd. Dit heet...

maroon-endorsedbyhate

Maroon - Endorsed By Hate Twee clichés vallen meteen op bij deze plaat: het pistool op de cover...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT