2009-05-17
De pensioengerechtigde leeftijd heeft ook hij inmiddels al wel bereikt, maar zoals met wel meer muzikale giganten uit de jaren zestig en zeventig kan ook Neil Young er maar moeilijk mee ophouden. En is dat erg? Ja en nee. Nee, omdat Neil Young de laatste jaren live behoorlijk wat indruk heeft kunnen maken, ook bij een jongere generatie en ja omdat het Neil Young al geruime tijd niet meer lukt om memorabele songs na te laten. En daar gaat Fork In The Road zeker geen uitzondering op vormen. Aan productiviteit de laatste jaren geen gebrek. Dit is alweer het vierde album in vijf jaar tijd en dat is zelfs voor een singer/songwriter van het kaliber Neil Young wat veel van het goede zo blijkt maar weer.Chrome Dreams II van twee jaar geleden was nog een redelijk positieve uitzondering. Dat album, vooral gedragen door overblijfselen uit de hoogtijdagen van Young, deed bij vlagen terugdenken aan betere tijden. Fork In The Road is vooral weer een vluchtige Neil Young plaat geworden, die tekstueel voor een deel in het teken staat van de huidige economische crisis, getuige songs als ‘Cough Up The Bucks’ met de weinig verhullende passage: ” Where did all the money go, Where did all the cash flow”. En voor een ander deel tekstuele niemendalletjes laat horen over zijn liefde voor oude auto’s en zijn tot “groene auto” omgebouwde Lincvolt. Het zal allemaal wel. Ook nog een verwijzing naar de oorlog, in de weinig poëtische zinsnede uit de titelsong: ” About this year, We salute the troops, They're all still there, In a fucking war, It's no good, Whose idea was that?”.
Zijn ijle stem is natuurlijk nog altijd uit duizenden herkenbaar, maar het is vooral op muzikaal vlak dat er bar weinig te beleven valt. Rechttoe rechtaan rock, zonder raffinement is deze oude meester eigenlijk onwaardig. Songs horen zich inspiratieloos aan en er is een volledig gebrek aan goede ideeën. Positieve uitzonderingen zijn er in de vorm van het aardige ‘Just Singing A Song’ en ook de semi-akoestische countrysong ‘Light A Candle’ mag er zeker wezen. Maar de virtuositeit, zowel qua tekst als muziek, is vaak heel ver te zoeken op Fork In The Road. Geen enkele song brengt iets nieuws naar boven en elke song is een herhaling van wat Neil Young ooit beter deed.
Neil Young is natuurlijk nog altijd een levende legende en heeft de laatste jaren middels veel live optredens zijn statuur ook bij een jongere generatie kunnen bevestigen. Op plaat kan hij het echter niet meer waarmaken. Eigenlijk het tegenovergestelde van die andere gigant uit de Amerikaanse muziek: Bob Dylan. Die juist wel nog op plaat kan overtuigen, maar live nog maar zelden echt goed is. Zo blijft het hopen op een nog een echt goed album van Neil Young, net zo zeer als het al jaren hopen is op nog eens een echt goed concert van Bob Dylan.
Eerdere recensies van Neil Young:
- 16-12-2008: Sugar Mountain - Live at Canterbury House;
- 31-03-2007: Live at Massey Hall;
- 16-08-2006: Live with War.
Lindstrom Thomas - IIIn 2004 bundelden Lindstrøm & Prins Thomas voor het eerst hun krachten...
Cuby and the Blizzards - Cats Lost Ondanks dat er sinds het laatste studio-album Dancing Bears genoeg C+B...