2008-11-30
Met hun derde langspeler Armed Love (2004) leverde de Zweedse band The (International) Noise Conspiracy een album af waar anarchiste Emma Goldman (1869-1940), gezien haar uitspraak “If I can’t dance, I don’t want to be part of your revolution”, wellicht zielsgelukkig van zou zijn geworden. Met dank aan producent Rick Rubin en de inbreng van orgelvirtuozen Billy Preston en Benmont Tench leverde T(I)NC met Armed Love immers een enorm swingend en soulvol garagerockalbum af dat niet alleen de heupen in beweging bracht, maar dat dankzij de politiek zwaar geëngageerde teksten ook de hersens deed kraken. Met nieuweling The Cross Of My Calling, wederom geproduceerd door Rubin, tapt T(I)NC ideologisch gezien uit hetzelfde vaatje maar de muzikale overtuigingskracht is dit keer toch een stuk minder dan voorheen. Enerzijds hebben we op The Cross Of My Calling te maken met tracks die op een zeer prettige manier in het verlengde liggen van Armed Love. ‘Black September’, ‘Arm Yourself’, ‘Child Of God’ en ‘I Am The Dynamite’ zijn hierin het meest exemplarisch. En hoewel ook tracks als ‘Hiroshima Mon Amour’ en ‘Storm The Gates Of Beverly Hills’ (allebei met echo’s van een vroege Joe Jackson) beslist lekker wegluisteren, is The Cross Of My Calling niet T(I)NC op de toppen van hun doen. De band weet de aandacht niet de hele tijd vast te houden door soms opvallend onbevlogen, nogal veilige, nietszeggende en gladgestreken retro rock te leveren. ‘Satan Made The Deal’ (met enorm flauwe verwijzingen naar de Stones-klassieker ‘Sympathy For The Devil’) is de grootste tegenvaller alhier. Maar ook openingstrack ‘The Assassination Of Myself’ trekt na het veelbelovende intro van de plaat de boel niet echt lekker op gang. En titeltrack en tevens afsluiter ‘The Cross Of My Calling’ belooft met z’n epische duur van bijna negen minuten heel wat, maar wordt uiteindelijk bij lange na niet de enorm spannende en meeslepende uitsmijter waar je op hoopt.
Kortom, een aantal composities mist eenvoudigweg de muzikale urgentie en ook het lekker broeierige is er wat vanaf. The Cross Of My Calling is overall beslist geen gigantische sof. Maar het is te hopen dat T(I)NC zich in de toekomst muzikaal niet nog verder richting de clichérockende mainstream ontwikkeld. Gezien T(I)NC’s missie om de revolutie onder de grote massa te prediken (en Rubin’s productionele geschiedenis met de Red Hot Chili Peppers) zou dat echter wel een logische stap zijn. En dat revolutionaire doel heiligt dan misschien enigszins de middelen, ondergetekende haalt tegen die tijd zijn muzikale kicks dan echt alleen nog maar uit het oudere werk van T(I)NC en bij frontman Dennis Lyxzén’s helaas al jaren ter ziele zijnde legendarische anarchistische hardcore band Refused. Oeps, had ik me nog zo voorgenomen om die band eens een keer niet te noemen in een recensie van T(I)NC.
Faithless - Live in MoscowNatuurlijk, we werden eind jaren ’90 en begin deze eeuw doodgegooid met...
The Flaming Lips - Christmas on Mars De crew van een ruimtestation op Mars heeft niet alleen te maken met...