2008-09-04
Het is 2001 als in Denemarken de band Volbeat wordt opgericht. Het kwartet combineert muzikale en tekstuele invloeden uit het Amerika van de jaren ’50 met hedendaagse metal. De eerste plaat is een regelrechte underground hit en live weet de band vele zieltjes voor zich te winnen. De definitieve doorbraak kwam met de vervolg plaat Rock the Rebel/Metal the Devil, waarmee de band in hun thuisland de platinum-status behaalde. Het nieuwste wapenfeit van de band is getiteld Guitar Gangsters & Cadillac Blood. Waar Volbeat al eerder poogde om een bepaald thema aan songs te koppelen, is de nieuwste plaat echt een thema album geworden. Zeven van de veertien tracks zijn aan elkaar gelinkt en vertellen het verhaal van een rondreizende band (Guitar Gangsters) waarvan de frontman (Cadillac Blood) ooit werd neergeschoten. Hij werd voor dood achtergelaten in de woestijn, maar nu is hij met zijn band op tour in de hoop de dader in het publiek te vinden.
De plaat opent met het intro ‘End of the Road’ en er wordt een western sfeer neergezet. Hierop volgt de sterke titeltrack en door het typische stemgeluid van Michael Poulsen zit je direct weer in de Volbeat-sound. De afgelopen jaren is die sound steeds gelikter geworden en dit heeft zeker bijgedragen aan het succes. Maar waar de band op Rock the Rebel/Metal the Devil precies de gulden middenweg te pakken had, is de edge er nu een beetje vanaf. ‘Back to Prom’ is nog een catchy uptempo track, maar ‘Mary Ann’s Place’ is een te gladde en vrij saaie track.
‘Hallelujah Goat’ is een stevige track, die wat meer de lijn van voorgaande plaat voortzet. Een van de hoogtepuntjes op de plaat is ‘Still Counting’. Een erg sfeervolle track, waarin in rustige en harde stukken perfect worden afgewisseld. In ‘Light A Way’ wordt er een strijkorkest uit de kast getrokken en bij ‘The Wild Rover Of Hell’ wordt er een Metallica-achtige thrashtrack neergezet. Het refrein is echter wel weer typisch Volbeat. Vermeldenswaard is ook nog de cover van Hank Williams Sr.’s track ‘I’m So Lonesome I Could Cry’. Een goed harde versie, zonder ook maar iets aan sfeer in te boeten.
Guitar Gangsters & Cadillac Blood is een logische stap voorwaarts. Er zullen ongetwijfeld fans van het eerste uur zijn die afhaken omdat de band een stuk gladder klinkt. Bij het grote publiek zal deze plaat er echter in gaan als zoete koek. De plaat is niet zo’n knaller als Rock the Rebel/Metal the Devil, maar al met al zet de band wederom een erg sfeervolle plaat neer.
Slipknot - All Hope is GoneIk was een jaar of 13 toen ik op TMF Rockzone een clip zag en dacht: damn,...
Abe Vigoda - Skeleton Abe Vigoda is de naam van de acteur die talloze gangsterrollen op zich nam...