Naast deze insteek valt voornamelijk op dat de cd toch vrij rommelig opgenomen is, met een hele hoop ruis en zonder het uitversterken van de losse instrumenten. Eigenlijk beluisteren we dus hoofdzakelijk een concert van een pas beginnend bandje in de studio. Waar moet deze band het dan van hebben? Allereerst klinkt er een behoorlijke gedrevenheid door in zowel de nummers ingezongen door Lou Lou als (broertje?) George Rosenthall. Vooral het nummer ‘Cheap Thrills’ maakt een erg sterke indruk, mede dankzij het Sonic Youth-achtige refrein. Waar de band het niet van moet hebben is de variatie. Veel van de nummers zijn onderling inwisselbaar en kenmerken zich door distortion over de gitaar en vrij lompe teksten van Lou Lou (“Hit me son of a bitch”). En hoewel de stem van Lou Lou soms wel wat weg heeft van Blondie, kan ze helaas toch niet tippen aan de gracieuze uithalen van Debbie Harry en haar onweerstaanbare uiterlijk.
Ter hoogte van nummer 8 'The Tingler' heb ik het ook wel weer gehad met de nummers. Gebrek aan variatie en makkelijke rock & roll uitvalswegen als walking-bass-loopjes om de zaak wat te peperen maken de cd toch net niet interessant genoeg om een blijvertje te veroorzaken. Wel moet de band nagegeven worden dat ze op erg jonge leeftijd al behoorlijk stoer een eigen album op een label hebben. Daar blijft het dan voor mij ook bij.
Tricky - Knowle West BoyNa een aantal nogal lauw ontvangen releases, die bij ondergetekende eigenlijk...
The Fratellis - Here we Stand In de laatste weken van 2006 werden de hitlijsten (en feestcafés) bestormd...