Airea - Airea Recensie op Podiuminfo

2004-05-07 “Explosieve gitaarrock met 70’s en 90’s invloeden” en “opnieuw een belofte uit Tilburg”, zo staat te lezen in de biografie van Airea uit Tilburg en omstreken. Genoeg om een onvoorbereide luisteraar te doen watertanden. Recensenten zijn vaak wat sceptischer. Na enkele draaibeurten van deze ep wordt namelijk een hoop duidelijk. Noem het maar gewoon standaard gitaarrock. Specifieker; de soort dat het goed doet in het bruine café op de hoek, of in de feesttent op het lokale dorpsplein. In pakweg 20 minuten komen 3 standaard rockstampers, 2 “verplichte ballads” en een semi-uitsmijter / publieksfavoriet voorbij. Dit alles maakt het beluisteren van deze, overigens prima geproduceerde, ep nog tot een aardige zit. De nummers zitten echt wel goed in elkaar en klinken best overtuigend, maar nergens vliegt de band uit de bocht of blazen ze mij van m’n stoel; het kabbelt allemaal maar wat voort. Wah wah’s, gitaarsolo’s, alles wordt uit de kast gehaald om vooral niet van de reeds geplaveide muzikale paden af te wijken. Met de instrumentbeheersing en arrangementen is geheel niets mis. Vooral de verschillende gitaarpartijen klinken hier en daar erg interessant en hoewel de drummer af en toe wel een steekje laat vallen, staat alles strak op de plaat. De stem van zanger Gerhardt, welke me af en toe aan Jasper Steverlinck van Arid en zelfs Robert Plant doet denken, is ook goed. Wel moet hij nog overtuigender gaan zingen, iets beter nadenken over zijn zanglijnen en zich toe gaan leggen op het schrijven van interessantere teksten. Deze zijn nu vaak zó voorspelbaar en tenenkrommend cliché, dat je er spontaan van in de lach schiet en dat zal toch de bedoeling er niet van zijn. Toch zijn er zeker momenten waarop het allemaal wél klopt. De toch al sterke opener A.S.A.P. heeft een zeer sfeervol tussenstuk, waarin naast de prima gitaarpartijen een grote rol is weggelegd voor de samenzang, wat het geheel een mooie gelaagdheid en spanning geeft. Always There heeft eindelijk dat catchy refrein, wat deze muziek zo nodig heeft. Maar zinsneden als “choice between apple and handgrenade” en nog erger “darkness turns into light” (en dat dan zo’n 5 keer in een nummer van pakweg 3 minuten) moeten echt worden vermeden. Het intieme Unspoken Words, waarin de geest van Led Zeppelin wel wat al te doorzichtig rondwaart, zorgt voor een rustpunt op de ep en houdt de aandacht ook goed vast. Helaas wordt de zorgvuldig opgebouwde sfeer 30 seconden voor het eind nog even snel omver gekegeld met een totaal overbodige en misplaatste climax. Maar hetgeen Airea over de gehele linie toch vooral opbreekt, is het gebrek aan originaliteit en eigen gezicht in hun composities. Als de bliksem dus terug naar jullie oefenruimte, jongens en er niet uitkomen voor jullie een gedurfd, meer experimenteel en origineler repertoire hebben samengesteld. De potentie is er zeker voor aanwezig en aangezien dit pas de eerste release is van deze band, ligt er waarschijnlijk nog een hele ontwikkeling in het verschiet. Wellicht kunnen we het dan ook eens opnieuw hebben over die term “belofte”, want daar is het nu toch echt nog te vroeg voor.

Recensent:Youri van der Avoird Artiest:Airea Label:Eigen Beheer

F.R.E.U.D. - Wait NowEen mooi cd-hoesje is niet verkeerd wanneer je als band serieus genomen wilt...

Textures - Polars De 6 koppige metal band Textures heeft een nieuwe cd uit die Polars heet. De...

RECENSIE: Airea - Airea