2008-03-05
Wanneer je als metalhead over een beetje humor en relativeringsvermogen beschikt moet je de recensie van Zimmers Hole even lezen. De azijnpissers onder genoemde doelgroep kunnen beter wegklikken. Deze band moet je niet al te serieus nemen; dat doet ze zelf tenslotte ook niet. Waar het bij Zimmers Hole om draait is het metalwereldje op de hak nemen. En dat doen ze met When you were shouting at the devil... we were in league with satan alweer voor de derde keer sinds 1997. De groep, of eerder hobbyproject, van enkele leden van Strapping Young Lad en zanger Chris Valagao put zich telkens weer uit in spitsvondigheden. Men weet de grappen en grollen te verpakken in een genietbare heavy sound. Omdat de leden zelf metaalarbeiders zijn weten ze waar ze over praten. Drummer Gene Hoglan heeft tenslotte bij zo ongeveer elke metalband ter wereld gespeeld. De heren proberen ons duidelijk te maken dat we metal vooral met een korrel zout moeten nemen en al dat evil en true gedoe voor outsiders wel eens wat infantiel overkomt. Dat ze daarbij wel degelijk liefde voor deze muziek uitdragen blijkt wel uit de aardige songs. Ze vervallen zeker niet in een soort Spinal Tap-parodie maar manifesteren zich als een heuse metalband.
In elk nummer wordt wel met iets of iemand de draak gestoken en daarbij voorzien van een passende soundtrack. Ondanks dat ik de teksten niet voorhanden heb en het niet altijd helemaal goed verstaanbaar is kun je toch wel raden waar de nummers over gaan. Getuige grappige songtitels als ‘Flight of the knight bat’, ‘Fista corpse’ en ‘Anonymous esophagus’. Lachen toch! Zimmers Hole doet daarbij alle subgenres aan. Zo hoor je veel power metal achtige klanken maar ook black metal, death metal, thrash metal en zelfs grindcore. Bij het nummer ‘1312’ denk je bijvoorbeeld dat Slayer zelf de boel heeft ingespeeld en ‘What’s my name…evil’ lijkt wel een nummer van Hypocrisy. Wat ook leuk is dat je bij het nummer ‘Hair doesn’t grow on steel’ de hele tijd een motorfiets op de achtergrond hoort ronken. Judas Priest fans weten ongetwijfeld de grap te herkennen.
Zoals eerder gezegd zijn de songs best aardig en de prestaties van de band goed. De productie is stevig en daarbij is Devin Townsend zelfs ingehuurd om de vocalen te produceren. Het probleem met deze cd is dat door de veelheid van stijlen je het idee hebt naar een soort jukebox te luisteren, en dus de band geen eigen geluid heeft. En net zoals met alle goede grappen moet je ze niet de hele tijd horen anders gaat de lol er vanaf. Over een jaartje of zeven maar weer jongens?
Hot Chip - Made in the Dark Hot Chip is weer Hot. Echt lang uit schijnwerpers zijn ze niet verdwenen...
Mercenary - Architect of Lies Het Deense Mercenary is onlangs bevallen van hun vijfde kindje. Na wat...