2022-08-10
Wanneer het begeleidend aanbevelingspraatje bij een album rept over ”true metal” beginnen bij uw recensent de stekels al overeind te staan. Want wat is ”true metal”? Als een band progressieve elementen in haar muziek heeft verwerkt en/of keyboards gebruikt zou het ineens niet meer true zijn? Bullshit! Dit soort termen zouden verboden moeten worden want het zorgt er voor dat je met de nodige scepsis het schijfje van Crystal Throne in je cd-speler schuift. Verder lezen leert ons dat ook Queensrÿche en Fates Warning als invloed worden aangehaald en die bands zijn nou juist altijd behoorlijk progressief geweest, en dus eigenlijk helemaal niet zo true in de ware zin van het woord, maar wel steengoed. Al snel worden bij de eerst tonen de Queensrÿche invloeden zoals we die kennen van de eerste EP van het Amerikaanse progmetal instituut uit de kast getrokken en zoals Queensrÿche in het begin op haar beurt sterk door Iron Maiden werd beïnvloed, daar volgt Crystal Throne op haar titelloze debuut slaafs haar grootste voorbeeld in ongeveer alles behalve echt beklijvende songstructuren. Het is zeker niet beroerd wat de vier nors/ stoer kijkende heren ons voorschotelen en ook zanger Terry Defire kwijt zich met zijn sterk aan Geoff Tate refererend stemgeluid geluid goed van zijn taak, zolang hij maar in de hogere regionen blijft hangen. Zodra hij wat octaafjes zakt, zoals in ‘ Shades Of Existence’, klinkt het alsof hij een flink potje true zit te poepen.
De redelijk op hoog tempo voortploeterende songs zijn, zeker op de eerst helft, adequaat maar enigszins inwisselbaar. Daarbij is met de instrumentbeheersing niets mis, waarbij vooral gitarist Max Waym in positieve zin opvalt. Maar echt iets meer opveren doen we bij de zesde, enigszins progressieve, track ‘Foreshadowed Sands’, dat een wat meer dreinend tempo laat horen en dat beter blijft hangen. Ook hierna wordt vooral Queensrÿche doeltreffend gekopieerd, inclusief de vervormde stemmen in ‘Valkyrie Ride’ en de eerdergenoemde progressieve, ruim acht minuten klokkende, afsluiter ‘Crystal Warrior’.
Zeker niet onaardig dit debuut van Crystal Throne, al valt er nog wel wat af te dingen op de wollige productie en gebrek van vernuft van de composities. Daarnaast moet de band zeker nog wel ergens een eigen gezicht laten zien, anders zien we het somber in voor de vier heren. Daarbij; laat alsjeblieft die zogenaamd stoere groepsfoto voortaan achterwege. Ongetwijfeld zal dit het true imago van de band moeten oppeppen, maar voor ondergetekende werkt dit toneelstukje alleen maar op de lachspieren.
Susanna - ElevationDe Franse dichter Charles Baudelaire houdt de Noorse Susanna (Wallumrød)...
Matt Andersen - House To House Het kwam hem eigenlijk niet eens heel erg slecht uit. Na zo’n twintig jaren...