2007-06-08
Vive la Fête speelt hun 'kitschpop' tijdens modeshows van niemand minder dan Karl Lagerfeld en leuken ook nog eens zijn privéfeestjes op. Maar vooral bekend zijn ze om hun gewaagde en energieke liveshows met aan het roer de sekslustige zangeres Els Pynoo en haar lome, gitarende echtgenoot Danny Mommens. Dat de band ook nog cd's maakt zou je haast vergeten. Klonk het geheel eerst nog een stuk ingetogener op plaat, met Jour De Chance zit het koppel (+ band) dicht tegen hun livegeluid aan. 'Aventures Fictives' klinkt meteen veelbelovend. Een gedreven opbouw, aanstekelijk refrein en veel zoete woordjes. Precies een van de hoofdingrediënten van Vive La Fête, zij het niet dat deze opener een stuk rauwer klinkt dan het vorige werk. 'Mais' weet de spanning verder op te bouwen totdat het discrete 'La Route' begint. Hier hebben we te maken met een heuse Franse chanson. Natuurlijk blijft het typerend Vive La Fête. De nummers wisselen elkaar naadloos en onvoorspelbaar af. We hebben hier te maken met misschien wel een van de meest gevarieerde albums die de laatste tijd uit mijn speakers mochten dreunen.
Op 'Quatsch' neemt zangers Els even een begrijpelijke -slash- verdiende adempauze en neemt Mommens het stokje van haar over. Het is een Duitstalig nummer die je op het eerste gehoor op de lachspieren werkt. Het is niet het beste Duits dat we ooit hebben gehoort, maar het klinkt allemaal weer lekker catchy. Als je het niet zou weten zul je het waarschijnlijk nooit begrijpen, maar toen ondergetekende een paar weken terug een interview met de band had, was al snel duidelijk dat ‘Quatsch’ het nummer met de meeste diepgang op deze plaat is. ''We willen af van die elektronische stempel, want we zijn een rockband. Ik ben het 'gequatsch' van iedereen over ons geluid, en in het algemeen meer dan zat!'' aldus een standvastige Danny.
'Stupid Femme', 'Il Pleut' en 'Télé' maken het plaatje nog completer en sterker. Afsluiter 'Love Me, Please Love Me' is wederom een Franse chanson die volledig leunt op hoog niveau pianospel: Wibi Soerjadi op z'n Belgisch zeg maar.
Met deze plaat geeft het artistieke duo een duidelijk statement en rekent af met het non-stop elektronische 'gehakketak'. Meer rock, meer diepgang, meer emotie en variatie ten top. Want laten we eerlijk zijn, Vive La Fête heeft nog niet bewezen een stijgende lijn kwalitatieve albums af te kunnen leveren. Daarvoor vielen ze op eerdere platen nog te vaak in herhaling. Maar toch, de klimtocht naar de top lijkt nu wel aardig in zicht. Tour De Chance neem(t) je mee op reis maar zal geen moment in de koffer blijven. Vastgeroest in de cd-speler, dáár hoort deze plaat thuis!
Suzanne Vega - Beauty and CrimeEven, heel even maar, kneep ik ‘m. Suzanne Vega die zich, getuige de...
Outsmarted - Yellow Era De van oorsprong Zeeuwse, maar inmiddels Utrechtse band Outsmarted wordt in...