2019-12-14
Wie bij de Duitse metalcoreformatie Eskimo Callboy is ingestapt ten tijde van albums als Bury Me In Vegas en We Are The Mess, zal de band niet meer herkennen op de nieuwste plaat genaamd Rehab. Een regel als: ”She fucks as wild as an alligator, but after fifteen minutes I have to reanimate her.”, is bijvoorbeeld absoluut niet meer voor te stellen op Rehab. Ze zijn namelijk op dezelfde toer als Bring Me The Horizon. Door in plaats van bruut, intens en absurd te willen klinken, de focus herpakken en zich juist te concentreren op pakkende rock/metalliedjes. Toegegeven, het leuke aan Eskimo Callboy is dat ze juist zo absurd en vreemd zijn, maar deze volwassen plaat doet ze ook goed.Dit is echter niet van de ene op de dag gekomen. De oplettende luisteraar heeft gemerkt dat de absurditeit op iedere plaats steeds meer plaats heeft gemaakt voor serieuzere (radio)liedjes. Waar je Eskimo Callboy eerst nog gemakkelijk in één hokje kon plaatsen met bands Enter Shikari, Asking Alexandria en Crossfaith, is het nu meer een mix van het moderne Bring Me The Horizon en Linkin Park geworden. De electronica en house-elementen zitten er wel nog in, maar zijn veel meer naar de achtergrond gedrukt en dienen nu puur om het een poppy feel te geven. Een liedje als ‘Hurricane’ heeft bijvoorbeeld een segment ingebouwd waarop stevig gestuiterd kan worden. ‘Okay’ en ‘Supernova’ zouden het nog niet zo verkeerd doen op de radio, waarbij riff van laatstgenoemde iets weg heeft van ‘Wondeful Life’ van Bring Me The Horizon.
Alle absurditeit en al het puberale is nu volledig uit de teksten gezogen, net zoals de screams. ‘Made By America’ is dan nog wel het stevigste nummer, met de typerende teksten: “We're the kids that are made by America, sold dreams, cashed in for hysteria. Nothing more than a worthless replica. We're the kids that are made by America.” Ze erkennen zelf ook dat wat ze doen al eerder eens gedaan is en dat ze hun USP (unique selling point) eigenlijk wel kwijt zijn. ‘Nice Boi’ doet nog wel een poging om het USP te erkennen. Dit is echter zo slordig in elkaar gezet met een raprockstuk afgewisseld met een akoestisch pre-chorus, dat de luisteraar er het beste aan doet dit nummer te skippen.
Vooruit, ‘It’s Going Down’ is een volle minuut stevig brullen en alles eruit laten, maar voelt meer als een therapeutisch minuutje om het verleden achter ons te laten. Waarna er op de nieuwe manier verder gegaan kan worden. Een nieuwe manier die niet per definitie slecht is, maar ook niet per definitie goed. Ze zijn weliswaar nu wel serieus te nemen en er is nu ook ruimte om commercieel door te breken, maar qua kwaliteit komt Eskimo Callboy hiermee helaas niet verder dan middelmatig.
Chris Barber - Memories Of My TripMaar liefst negentig kaarsjes blaast de Britse jazztrombonist en bandleider...
Deez Nuts - You Got Me Fucked Up Er waren van die Groezrock-edities dat iedereen in een shirt van Deez Nuts...