2019-10-02
Zonder ooit echt op de voorgrond te zijn getreden, is Local Natives alweer bijna een decennium bezig. Ten minste: in de zin van dat de mannen uit Los Angeles albums uitbrengen. Gemiddeld zo eens per drie jaar ploft er weer een schijfje op de mat. En ditmaal lijkt het kwintet, meer dan ooit wellicht, zich in een speeltuin te hebben gewaand. Violet Street is een wonderlijke tocht langs allerlei invloeden, emoties en benaderingen van songwriting. De mannen zijn all out gegaan in de productie – check bijvoorbeeld de blazers in het hyperactieve ‘Shy’ of de effecten op de zang in ‘Tap Dancer’. In datzelfde liedje buigt zanger Taylor Rice overigens na ruim twee minuten een toon op zo’n prachtige manier, dat je spontaan zou smelten.
Daarmee is het cirkeltje ook bijna rond. Want waar ‘Tap Dancer’ een zachtaardig, mooi liedje is, begint Voilet Street eveneens zoet en klein. ‘Vogue’ is een zonsopkomst in muziekvorm, die naadloos overloopt in single en beste track ‘When Am I Gonna Lose you’. Een radiogeschikt plaatje dat zich nestelt in je hersenen, maar toch tegelijk genoeg biedt om te ontdekken na een aantal luisterbeurten.
Wat na dit goedgekozen openingsduo volgt is vooral een luisterervaring. Zonder daarbij de eigen sound uit het oog te verliezen, maken de Californische mannen liedjes die soms lief, soms bombastisch en soms bijna onnavolgbaar zijn. Rode draden: uitmuntende zang, prima harmonics, zwoele drums en instrumenten die elkaar de ruimte geven om hun eigen weg te gaan in de verschillende lagen van de productie.
Het geheel wat ontstaat geeft bijna een warm gevoel, zoals de band al vaker voor elkaar kreeg. Je kan bijna niet van deze mannen houden, al is het maar omdat ze zo ogenschijnlijk onbevangen met muziek omgaan. Tegelijk is dat schone schijn: de kleine licks en loopjes zijn onmiskenbaar doordacht en ook het feit dat verschillende liedjes naar elkaar zijn toegeschreven en in elkaar kunnen overgaan, geeft aan dat er veel meer denkwerk zit in Violet Street.
Dat maakt de plaat alleen nog maar sterker. Enige smetje is dat niet elke track even sterk is, en soms zelf een beetje vreemd aanvoelt. Maar goed, dat krijg je in een speeltuin. En aan het einde van de dag was het meer dan de moeite waard.
Lungbutter - HoneyDe drie dames van Lungbutter zijn wars van uiterlijk vertoon en...
Mother Bass - The Bullet Wound Is Gone Rockformatie Mother Bass uit Nijmegen laat zich het liefste niet vastpinnen...