2019-09-15
Iamthemorning begint zoetjes aan een gevestigde naam te worden binnen de progrock, al is het woord progrock misschien iets teveel begrensd voor de muziek van de twee jonge Russen. Op hun vorige twee studioalbums lieten Marjana Semkina en Gleb Kolyadin al horen ruimschoots over de grenzen van het genre heen te kijken en ook op The Bell is dat niet anders.Zoals we inmiddels gewend zijn is de muziek gebouwd rond het virtuoze pianospel van de klassiek geschoolde Kolyadin en de engelachtige stem van Semkina. Daarnaast wordt het tweetal uit Sint Petersburg ook nog eens bijgestaan door negen muzikanten, plus het zogenaamde St.Petersburg Orchestra. Zodoende horen we behalve de bas, drums en gitaar ook veel klassieke instrumenten die de muziek veel laagjes en spanning geeft. Door de stem van Semkina en het bij tijd en wijle flink gejaagde pianospel gaan de gedachten nog meer dan anders richting Tori Amos en Kate Bush. De sombere toonzetting van de muziek wordt ongetwijfeld gevoed door de teksten die de menselijke wreedheid in al haar facetten beschrijft. Dus ook hoe we in het dagelijks leven er mee om gaan. De albumtitel is een verwijzing naar de bel waarvan men het touw meekreeg in het graf, voor het geval men per ongeluk toch levend begraven was en dat kon laten horen. U leest het al; vrolijkheid alom, vormgegeven in tien prachtige songs, verdeeld over twee parten.
De lange openingstrack ‘Freak Show’ brengt, na een rustig begin, direct de nodige spanning met zich mee; dissonante lage piano aanslagen, een gejaagd tempo, en de hoge stem van Semkina zorgen er voor dat je direct gegrepen wordt. Zo hoor je een album te beginnen. De andere tracks zijn over het algemeen wel wat rustiger van aard en vergen de nodige luistersessies, maar laten telkens een stukje van de grote schoonheid los. Zoals ‘Black And Blue’ dat ingetogen begint in de stijl ergens tussen die van Tori Amos en Kari Rueslatten in, maar waar tegen het einde de aanzwellende toetsen en de piano voor een spannend einde zorgen. Maar ook ‘Six Feet’, over levend begraven worden, is een in beginsel onderhoudende pianoballade waarin Semkina het beste van zich naar boven haalt, maar ook nu komt halverwege een weelderige instrumentatie de boel flink aandikken en zorgt daardoor voor een magische moment.
Op het tweede deel van het album komen we een bijna jazzy track (‘Ghost Of A Story’) tegen, maar ook een klassiek aandoende song (‘Lilies’) waarin Kolyadin zijn kundigheid nog eens aantipt. Met rock heeft dit eigenlijk niets te maken, maar knap gedaan is het wel. Een ander hoogtepunt is ‘Song Of Psyche’, ook rustig, maar de sfeervolle instrumentatie en een op hoog niveau zingende Semkina benemen je bijna de adem.
Het afsluitende ‘The Bell’ laat Iamthemorning in al haar eenvoud horen; piano en de zang van Semkina, maar het is genoeg om je aandacht vast te houden, zoals voor heel het album geldt. The Bell is een plaat van ongekende schoonheid, waarop Iamthemorning laat horen een bijzonder creatief duo te zijn.
The Duke Robillard Band - Ear WormsHij is al 71 jaar, maar kan hier gerekend worden tot één van de meest...
Mavis Staples - We Get By ”Ruud, op 4 juli wil ik `s avonds werken! Ik heb haar op North Sea Jazz een...