Belangrijkst wapen is zanger David Walgrave die met zijn sneer regelmatig aan David Wayne, de helaas te vroeg overleden zanger van Metal Church, doet denken. Geen slechte referentie, al mist Hunter wel een beetje de peper die vooral de eerste twee albums van Metal Church zo onweerstaanbaar maakten. De songs bewegen zich tussen midtempo en iets snellere tracks , waarvan vooral het verhalende Saxon-achtige ‘Then Comes The Night’ het best beklijft en waarbij in ‘No Man’s Land’ de Iron Maiden-achtige rustige refreinen opvallen. Mooi gedaan!. Voor het overige hebben we alles natuurlijk al zo vaak (en soms veel beter, laten we er niet omheen draaien) gehoord.
Omdat het plaatje nog ruim onder het half uur zit zal verveling niet snel op de loer liggen, maar het album heeft ook niet de potentie om hele volksstammen omver te blazen. Het is Hunter er waarschijnlijk ook niet om te doen. Desondanks een aardig album met een overigens ongelooflijk lelijke voorkant, maar daar hadden in de jaren tachtig meer albums last van, dus ook in dat opzicht heeft Hunter het vintage concept goed gevolgd.
Cthuluminati - ReliqideusZo af en toe krijg je als recensent out of the blue een album binnen dat je...
Harbour of Souls - Doomsayer Alsof je wat vergeten leftovers van Iron Maiden aan het beluisteren bent, dat...