2019-03-16
Unearth heeft als metalcoreband door jaren heen zijn sporen wel achtergelaten in het metalcore-landschap, samen met genregenoten als Lamb Of God, Killswitch Engage en As I Lay Dying. Ze deden hun eigen ding en wisten hun eigen draai aan het genre te geven, waardoor ze nog altijd fris en anders klinken. Wie naar Unearth luistert, wilde niet zo maar alledaagse metalcore luisteren; die wil Unearth horen. Metalcore met overduidelijke hardcore/punkinvloeden, gevuld met melodieuze gitaarlijnen van onaardse kwaliteit. Nummers als ‘Black Hearts Now Reign’ en ‘My Will Be Done’ doen het zodoende ook nog altijd goed bij de fans en klinken nog steeds verre van gedateerd. Op het zevende en nieuwe album Extinction(s) gooit het vijftal het over een iets andere boeg: minder melodie, maar des te meer rauwe kracht.Het is een pad dat op het vorige album Watchers Of Rule al te bespeuren was. Minder organisch, minder dynamisch, minder flexibele ritmes, maar des te meer rauwe en logge deathcorebeats. Nu was het op dat album nog een 50/50-verhouding met de melodie; op Extinction(s) is het toch al gauw 80/20 in het nadeel van de melodie. Bij vlagen heeft de band zelfs iets weg van acts als Emmure en Thy Art Is Murder. Goed voorbeeld is meteen opener ‘Incinerate’. Voor een plaat van Unearth klinkt het wel erg gemakkelijk en alsof er ze er niet echt zin in hadden om er moeite in te steken. Zeker met de kennis van de rijke melodieën die gitaristen Ken Susi en Buz McGrath op vorige releases uit hun knuisten wisten te toveren.
Melodieën die in dezelfde track nog wel boven komen drijven, maar wat meer op willekeur lijkt dan een welgeplaatst intermezzo. ‘Dust’ opvolgend lijkt het met de intro meteen goed aan te pakken en straalt dan wel weer wat meer in de lijn van het oude materiaal. Het deathcorestuiterfeest wordt echter voortgezet op ‘Survivalist’. Ook frontman Trevor Phipps zoekt het vocaal wat dieper op. Iets wat hem goed afgaat, maar waardoor hij niet meer te onderscheiden is van alle andere death/metalcorezangers. Zijn kracht zit juist in de hogere hardcore/punkachtige screams die als een ‘call to arms’ aanvoelde. Om nog maar te zwijgen over het vleugje Slipknot dat te bespeuren is in tracks als ‘Sidewinder’ en ‘Hard Lined Downfall’. Vooral de laatstgenoemde zou niet misstaan in de catalogus van Slipknot. Genadeloos en snoeihard, maar waar is Unearth? En wat is er aan de hand met die gitaren aan het begin van ‘Sidewinder’?
Toegegeven: wie niet weet dat hier Unearth aan het werk is, kan zich uitleven met een reeks aan makkelijk verteerbare deathcoretracks met her en der een licht melodietje. Teleurstelling maakt zich echter meester met de kennis dat de mannen van Unearth veel meer in hun mars hebben dan versimpelde Emmure-achtige stuitergitaarriffs.
Purgatory - Purgatory EPIedereen die klassieke metal een warm hart toedraagt is bekend met Iced...
The Japanese House - Good At Falling The Japanese House is een project van de Britse singer-songwriter Amber...