2019-01-31
Thrashmetal is al bijna zo oud als de weg naar Rome. In de jaren tachtig ontstond het genre, en vooral bands als Metallica, Slayer, Sepultura, Anthrax, Exodus en Testament zwaaiden de metalen scepter. Navolging kwam er in de jaren die volgden en zelfs nu zijn er nog vele thrashmetalbands die de grote voorbeelden proberen te volgen, maar de grote namen zijn eigenlijk nooit echt naar de kroon gestoken. Daarom ook leggen we alle thrashmetal die heden ten dage uitkomt tegen de meetlat van alle genoemde bands en dus doen we dat ook met Lethal Injury. De Belgische band is al begonnen in 2015 en heeft haar debuut Melancholia dan eindelijk opgenomen. De bandfoto in het boekje doet gelijk al heel sterk denken aan de bandfoto’s van de bands uit de jaren tachtig. Zo hoort het, je moet tenslotte wel in alles je voorbeelden volgen. De plaat duurt, wanneer je het instrumentale vullertje, de intro en de outro er vanaf trekt maar een half uurtje (zoals het hoort bij goede thrash). Maar dan krijg je wel een half uurtje voortjakkerende thrashmetal die muzikaal zeker raakvlakken heeft met een band als Exodus uit de beginjaren. Zanger Kevin ‘Rambo’ van Eeckhoute klinkt als een kruising tussen Paul Baloff (de helaas overleden eerste zanger van Exodus) en Dani Filth (Cradle Of Filth), zodat we ook een nog beetje blackmetalinvloeden menen te horen, al is Melancholia toch vooral een volbloed thrashmetalplaat.
Dat ‘Rambo’ soms klinkt als een giftige dwerg, nemen we op de koop toe wanneer we geconfronteerd worden met snelheidsmaniakken als ‘Morthman’, ‘Melancholia’ en, nou ja eigenlik het grootste gedeelte wel, die het heilige thrash-vuur direct aansteken. Natuurlijk horen we soms wel wat terug van de grote voorbeelden. Het basloopje in het begin van ‘Denounce’ doet denken aan iets van Anthrax, terwijl de invallende riff de kant van Metallica in de beginjaren op wijst. Dat het soms ook fijn is als het gaspedaal even op ‘bebouwde kom stand’ gaat leren we van ‘The Downward Spiral’, waarin we ook nog even een bassolo mogen verwelkomen.
Lethal Injury klinkt op Melancholia als een stel jonge honden die net de thrashmetal hebben ontdekt en het daarom spelen met een bravoure die de bands uit de beginjaren ook eigen was. Het is dan ook een mooie aanvulling op wat we al kennen op het gebied van oldschool thrash. De stem van ‘Rambo’ is overigens wel een kwestie van smaak, maar als je daar tegen kunt, dan ligt er een lekker beukalbum voor je klaar.
Metalwings - For All BeyondBulgarije, het is niet een land dat ons in Nederland direct in vervoering...
The Maension - Raevolution Amerikaanser dan Amerikaans dat is Rᴁvolution van The Mᴁnsion . Het begint...