2019-01-18
Club Dread opent met de zalvende stem van de Amerikaanse Justin Majetich, die wel wat weg heeft van ANOHNI en Woodkid. Je belandt hier meteen op een verkeerde spoor. De kalmte waarmee dit nummer opent, wordt na een minuut flink verstoord met schurende synths die de opmaat biedt naar wat het beste omschreven kan worden als een flink portie elektronisch geweld. Een muzikale manie met stampende beats en een amorfe structuur die veel kanten op schiet. Dit openingsnummer vormt een fraai visitekaartje als een hint naar een onvoorspelbaar album. Onvoorspelbaar is het zeker. De muziek van Majetic is namelijk niet zo makkelijk te labelen. De liedstructuren en de dreiging die in zijn muziek naar voren komen klinken. Doen denken aan Arca’s woeste mix van stijlen. Avantgardistisch is het haast. Club Dread is zijn derde plaat en werd geschreven in Oakland, Californië en grotendeels opgenomen in zijn woonplaats New York.
Ook het tweede nummer ‘Bloodbrunch’ opent liefelijk met een arpeggioachtige synths, om vervolgens te ontaarden in een draaikolk waarin vervormde stemmen opboksen tegen snerpende drums en afgekapte beats. De muziek van Majetich neemt haast dystopische vormen aan in de woeste mix van geluiden. Een echte houvast heb je daarom ook niet bij dit album, maar dat maakt deze plaat ook des te spannender. Makkelijk is de muziek van Majetich niet. Gelukkig neemt hij af en toe wel wat gas terug, zoals in het kalme ‘Phantom Life’, dat met zijn fluitgeluiden zo op Björks Utopia had kunnen staan. Aan dat album doet deze plaat ook denken, omdat er een geheel eigen wereld wordt neergezet – en omdat de vergelijking met Arca (die ook voor Björk produceerde) soms in de lucht hangt.
Hoewel de nadruk op dance ligt, weet de Amerikaanse producer met zijn stemgeluid veel gevoel in zijn muziek te leggen. Los van de voice-decoder die veelvuldig wordt toegepast, vormt Majetichs zachtaardige stem een mooi contrast met de soms hoekige beats en radicale tempowisselingen. Club Dread is een plaat met vele gezichten, maar elk van die gezichten krijgt voldoende aandacht zonder dat er een warboel ontstaat. Er is een strak spanningsveld, experimenteerdrang, emotie én dansbaarheid. De afsluitende titeltrack bezit al deze elementen en prijkt zo als een kroon bovenop dit zeer fraaie album.
Fucked Up - Dose Your DreamsHet Canadese Fucked Up en het Engelse Idles zijn de vaandeldragers van de...
Dan Mangan - More Or Less Album nummer vijf, maar toch nog verrassend. Misschien juist wel omdat het...