2018-10-30
Vorig jaar rond deze tijd, centrum Zierikzee, een volgestouwd platenwinkeltje. De verkoper heeft over elke plaat wel iets te vertellen en zoals dat hoort galmt muziek uit de speakers. De aandacht van ondergetekende wordt getrokken door de special edition van Placebo`s Battle For The Sun, terwijl de verkoper mijn vader een album aansmeert van de man die met een rauwe, lage, doorrookte en door liters whisky beïnvloedde stem uit de speakers klinkt. De stem behoort toe aan de Canadese singer-songwriter Colter Wall. Volgens de verkoper is deze country- en westernmuzikant “de nieuwe Johnny Cash”. De nekharen gaan bij uw recensent bij dat soort uitspraken normaliter overeind staan, maar eenmaal teruggetrokken in het vakantiehuisje, zittend op de veranda, starend in de ingevallen duisternis, met het selftitled debuutalbum op een respectabel volume, krijgt de verkoper gelijk. Johnny Cash is buitencategorie, maar dat Wall ten tijde van zijn debuutalbum slechts 22(!) is en buiten zijn karakteristieke stemgeluid liedjes schrijft die niet onder doen voor het beste dat het country- en westerngenre heeft voortgebracht, is veelbelovend. Begin 2018 verscheen de heruitgave van Wall`s EP Imaginary Appalachia (2015) en onlangs verscheen het tweede studioalbum. Mede doordat de muziek van Wall gebruikt werd in goed ontvangen films en series lijkt hij de Canadese woestijn, zijn naar eigen zeggen weinig wereldse geboortegrond, in sneltreinvaart te ontgroeien.
Waar country tegenwoordig wordt vermengd met pop, rock en andere invloeden, blijft Wall bij de basis en valt hij op door zijn melancholische teksten en sobere muzikale begeleiding. Doorgaans slechts begeleid door tokkelend gitaarspel, minimaal slagwerk en als de sfeer er om vraagt een pedal steel, fiddle of mondharmonica, ligt de nadruk hierdoor bijna altijd op Wall`s markante stemgeluid.
Dit is ook het recept op Songs Of The Plains, waarop niet of nauwelijks te onderscheiden valt wat bestaand en eigen werk is. Nu kunnen we benoemen welke covers Wall op het album heeft gezet, maar we laten dat liever aan de luisteraar. Tip van de sluier: vier van de elf songs zijn niet van de hand van Wall. Het album is een ode is aan Wall`s geboortegrond in Saskatchewan en die prairierijke omgeving hoor je in al zijn facetten terug op het album. Of het dan gaat om uptempo songs als ‘Tying Knots In The Devil's Tail’, het verstillende, bijna volledig op Wall`s stem leunende ‘Night Herding Songs’ of het schitterende ‘Wild Dogs’.
Wat Songs Of The Plains ijzersterk maakt, is de manier waarop Colter Wall zijn doorgaans waargebeurde verhalen, vorm geeft. Het ademt de (vroege) jaren `50 en `60, maar klinkt mede door de heldere productie volkomen tijdloos. Het materiaal is eerlijk, en hoe basic ook, zo bijzonder rijk aan sfeer dat zelfs een luisteraar met fantasiegebrek, zichzelf op een schommelstoel op een veranda van een godvergeten huis op de prairie ziet zitten. Colter Wall`s muziek is voer voor films, eenzame cowboys, liefhebbers van melancholie, Johnny Cash, Waylon Jennings, Towns van Zandt en mensen die zich graag terug trekken uit hun drukke bestaan. Veel beter wordt het niet!
Yentl en de Boer - MorphHet ene moment schrijf je dat een goede Nederlandse murderballad zeldzaam is,...
Hozier - Nina Cried Power In 2014 brak Hozier door met Take Me To Church . Zowel het lied als het...