2018-11-07
The Love Language begon ooit als een éénmans- soloproject van muzikant Stuart McLamb. Inmiddels heeft de Amerikaan een band om zich heen verzameld, waarvan de leden weliswaar regelmatig wisselen, maar hij is het nog altijd die verantwoordelijk is voor het schrijfproces. Baby Grand is het vierde album van de band rondom McLamb. En dat is best een prestatie te noemen, gezien het wispelturige karakter en de onvoorspelbaarheid van de frontman, die nog wel eens een ander gezicht wil opzetten.De enige stabiele factor in deze band is de aanwezigheid van oprichter McLamb. Met de nadruk op zijn aanwezigheid, want persoonlijk is McLamb niet echt stabiel te noemen. Zo verhuisde hij tijdens het maken van dit album twee keer naar een verschillende staat. Simpelweg omdat hij vond dat een nieuwe, andere omgeving het album ten goede zou komen. Uiteindelijk werd Baby Grand afgemaakt in Los Angeles. Hiermee volgde McLamb zijn eigen advies op, zoals hij zingt op ‘Glassy’: ”Just Head West, To Los Angeles”. Toch is het wisselen van de muzikanten niet hoorbaar, want The Love Language klinkt zonder enige onzekerheid die bij een nieuwe groep muzikanten nog wel eens hoorbaar is. Terwijl er eigenlijk iedere keer bij het releasen sprake is van een semi-debuut, klinkt de band geen enkel moment onervaren. Dat de band meerdere keren zowel letterlijk als figuurlijk een ander gezicht laat zien, is meer aan McLamb te wijten dan aan het daadwerkelijke wisselen van bandleden.
Baby Grand is een plaat vol tempowisselingen, met als uitwerking dat er een goede balans aanwezig is tussen uptempo nummers en nummers die meer neigen naar een ballad. Het songwriting talent van zanger McLamb lijkt echter wel beter uit de verf te komen bij de rustigere nummers, waarbij door hem veel meer nadruk op de lyrics wordt gelegd. Het is dan ook maar goed dat hij, wanneer de muziek echt intens wordt, de zang volledig achterwege laat. Neem bijvoorbeeld het openingsnummer ‘Frames’ waarop de muzikaal rustigere coupletten van zang worden voorzien, terwijl de drukke refreinen volledig bezet worden door verschillende instrumenten. Op ‘Castle In The Sky’ lijkt McLamb dan ook de plank ietwat mis te slaan. Het nummer begint weliswaar rustig, waardoor de zang nog tot zijn recht komt, maar al snel volgt er een overheersende dosis gitaarwerk waar McLamb zonder succes overheen probeert te zingen. In plaats van dat zijn vocalen worden bijgestaan door de muziek, lijken deze nu vooral in dienst te staan van de gitaar.
Ondanks dat de band niet (volledig) uniek klinkt, is een rechtlijnige vergelijking niet direct te maken. Qua sound doet The Love Language enigszins denken aan de minder psychedelische versie van Tame Impala. Maar hier en daar heeft de band ook wat weg van Arcade Fire. Het is vooral een kwestie van ‘vleugje van dit, vleugje van dat’. Dat de nummers onderling een dusdanig grote verscheidenheid vertonen, is weliswaar niet altijd even succesvol op dit album, maar wat wel als constante, sterke factor aanwezig is, is de stem van McLamb. En laat dat nu precies het meest persoonlijke wapen van een singer-songwriter zijn.
Mitski - Be The Cowboy Mitski levert inmiddels al haar vijfde album af en dit is haar beste werk...
Wild Nothing - Indigo Hou je van dreampop met een fout eighties sausje? Dan is Indigo , het vierde...