2018-11-12
De Duitse Marius Lauber is al een tijdje bezig in de muziekwereld. Dat de naam je niets zegt, is niet vreemd, hoor. Vanwege zijn steeds veranderende artiestennaam, is het simpelweg gemakkelijker om vast te houden aan de enige naam die niet verandert: zijn eigen naam. Hoewel, deze keer lijkt het er op dat Lauber een naam heeft gevonden die een blijvertje is, Roosevelt. Young Romance is dan ook ‘al’ het tweede album dat hij onder deze naam heeft uitgebracht. Eén advies voor Lauber: blijf bij deze naam, en deze sound, en ga daarmee de wereld veroveren.Met het eerste album van Roosvelt, de titelloze plaat uit 2016, was de sound nog nieuw, maar inmiddels lijkt er een Roosevelt-geluid te zijn ontstaan, waar nu al twee albums aan vastgehouden wordt. Ondanks dat is het nog ietwat vroeg om van een ware signature sound te spreken. Het optimistische disco-achtige geluid, dat al op het debuutalbum aanwezig was, wordt op Young Romance nog iets verder uitgebouwd en aangedikt, en daarmee lijkt het er op dat de producer de donkere clubs en het nachtleven achter zich heeft gelaten en nu voor de dansvloer kiest. Voor Roosevelt schijnt nu de zon, en dat klinkt door tot in zijn muziek. Deze transformatie is zelfs zichtbaar in de artwork van beide albums. Daar waar Lauber op de cover van zijn debuutalbum nog enigszins in de schaduw stond, staat hij twee jaar later inmiddels volop in de zon.
Hiermee wordt absoluut niet gesuggereerd dat het debuut donker of duister was, in tegendeel zelfs. Maar op Young Romance klinkt het simpelweg allemaal nog iets zonniger, iets vrolijker en vooral optimistischer. Daar heeft Roosevelt slechts zijn number one instrument voor nodig, zijn synthesizer, waar hij deze keer meer hoge dan lage tonen uit laat komen. Met dit tweede album laat Roosevelt horen dat hij niet alleen een producer is die strak werk levert, ook qua vocalen laat hij horen dat hij over de nodige kwaliteiten te beschikken. Er is weliswaar digitaal aan zijn stem gesleuteld om hem nog beter aan te laten sluiten bij de muziek, maar desondanks blijft duidelijk dat de basis sterk is.
Het feit dat het nog niet duidelijk is of er na twee albums van een signature sound gesproken kan worden, wil niet zeggen dat er geen eenheid aanwezig is in het werk van Roosevelt. Op Young Romance is het vooral de strakke baslijn, die doet denken aan de jaren tachtig, die consistent wordt doorgevoerd en die de rode draad vormt van ieder nummer. Het klinkt vrij gelikt, maar daarom misschien zelfs wel extra lekker.
Lonnie Holley - MithOp zijn zestigste begon Lonnie Holley pas met muziek. MITH is zijn derde...
Big Red Machine - Big Red Machine In 2009 verscheen de geweldige benefietplaat Dark Was The Night , waarop...