2018-09-27
De Ierse zangeres Hilary Woods heeft een zwaar gemoed, zoveel is duidelijk na beluistering van haar album Colt. De voormalige bassiste en achtergrondzangeres van de Ierse rockband JJ72 lijkt het verlies van een grote liefde te betreuren en verpakt dat verlies in sombere liedjes die tegen dreampop aanschurken, maar toch altijd wel ergens een scherp randje vertonen. Woods was overigens een lange tijd verloren voor de muziek, om zich te wijden aan het moederschap en wat studies, maar ze kwam in 2014 weer terug aan het front met een EP. Als we naar Colt luisteren mogen we blij zijn dat de 38-jarige Woods weer terug is.De manier waarop Hilary haar verlies verwerkt is ingetogen, maar de korte teksten zijn voldoende scherp om te laten horen dat Hilary zich verraden voelt, maar dat ze tegelijkertijd terug wil kruipen in de armen van degene die ze in haar bondige teksten op de korrel neemt. Het begint al met het door piano en een loom ritme gedragen ‘Inhaler’ dat haar een heel klein beetje in de Enya-hoek zet, maar dan een flink pak spannender; ”The Air Is Thin but i am, i’m breathing, so far away, i feel so far away from you” teemt Hilary. De toon is gezet.
Net zo loom, maar iets minder weelderig qua instrumentatie is het werkelijk adembenemende ‘Prodigal Dog’, dat wel een tikje postrock mee heeft gekregen, maar ook hier neemt de piano, zoals in veel van haar songs, het lied bij de hand, terwijl ze tekstueel wat scherper uit de hoek komt: ’I know how i made up ways, to heal from the games you played”. In ‘Kith’ is Woods wat meer verzoenender: ”Lie with me on the horizon, baby won’t you, lie with me ‘till the rising sun”. Het lied heeft een sobere begeleiding van donkere bastonen en unheimisch toetsenwerk op de achtergrond, en bovenal voert de lispelende, bezwerende stem van Woods de boventoon. Je moet toch wel van steen zijn wil je niet aan het verlangen van Woods toegeven.
In ‘Jesus Said’ krijgt de persoon in kwestie er toch weer van langs in een track die als een duistere soundscape begint, maar halverwege ineens een vette beat meekrijgt, met daaroverheen klaaglijke pianotonen. Het is Hilary menens, dat is duidelijk. Als ze dan vervolgens toch de mooie momenten viert en tegelijkertijd treurt om wat ze mist in het vriendelijk klinkende ‘Black Rainbow’ weten we dat Hilary Woods tussen verschillende stemmingen laveert, zoals het hoort bij een verloren liefde, en dat ze dat fraai heeft weergegeven op een betoverend album.
Gruff Rhys - Babelsberg Gruff Rhys is een veelzijdig man. De Welshman is naast muzikant, componist...
Juliana Daugherty - Light Juliana Daugherty komt uit een klassiek nest en is opgegroeid in...