2018-08-10
Hij is al een tijdje uit, deze nieuwe plaat van Arena, een van de belangrijkste Engelse progrockbands, maar dat maakt de beleving er niet minder om. Ter ondersteuning van Double Vision zoals de plaat getiteld is was de band in mei al in ons land met onder andere een concert in De Boerderij, Zoetermeer. De band speelde toen haar album The Visitor uit 1998 integraal en liet ons ook nog twee songs van Double Vision horen. De link met The Visitor blijkt snel gelegd, omdat een van die songs op dat album ‘Double Vision’ heet. De cirkel was op die manier weer rond. Tekstueel lonkt het album soms wel wat naar het concept van The Visitor, maar die verwijzingen zijn moeilijk te ontdekken. Voer voor tekstuitpluizers derhalve.Met Paul Manzi zijn we overigens alweer een paar zangers verder sinds, volgens velen, het ultieme Arena album, maar het maakt voor het geluid van Arena helemaal niets uit wie er achter de microfoon staat. Paul Manzi - Double Vision is alweer het derde album waarop we de zanger horen – is de juiste zanger op de juiste plaats. Gezegend met een dijk van een stem en een charismatische podiumuitstraling is het een feest om naar concerten van Arena te gaan, maar ook om naar de platen van de door ex-Marillion drummer Mick Pointer en toetsenist Clive Nolan (ook bekend van onder anderen Pendragon) opgerichte band te luisteren. Ook Double Vision voldoet aan alle verwachtingen wat betreft een goede progrockplaat.
Sinds het aantreden van Paul Manzi heeft de band, zeker op de vorige platen, nog wat meer pittige rock in haar geluid gebracht, maar op Double Vsion is de balans tussen stevige rock en gedragen progrocktracks helemaal in orde. Om dat te bevestigen eindigt het album met een tweeëntwintig minuten durende track met de titiel ‘The Legend Of Elijah Shade’. Een song, die in fragmentarische schoonheid een zwaar te verteren brok muziek is waar je u tegen zegt. Je moet er van houden, maar de gemiddelde progrockfan smult van dit soort epische tracks en het moet gezegd dit is typische een track waarvan je hoopt dat ze die ooit live vertolken. Hoe ze dan dat kerkorgel, dat op tweederde van de track opduikt, gaan doen wordt nog een dingetje. Maar mooi is het.
Wat binnen het geluid van Arena altijd opvalt, is het waanzinnige gitaarspel van John Mitchell die soms best ruig uit de hoek komt, maar bovenal melodieus, in dienst van de song, en altijd inventief klinkt. De man is werkelijk geniaal en dat gecombineerd met het al even geniale toetsenwerk van Nolan, weet je dat er op dat front niets fout kan gaan. Dat Arena niet voor verrassingen zorgt doet aan de absurde kwaliteit helemaal niets af. Elke song is tot in de puntjes verzorgd en zoals de band klinkt in steviger songs als ‘Zhivago Wolf’ (bijna metal) of in de semi-akoestische ballad ‘Poisoned’ is onnavolgbaar. Genoeg geluld over Double Vision, dit prachtige album moet je ondergaan. Arena blijft de lat onverminderd hoog leggen.
Carrion - Time To SufferHet is voor een deathmetalband tegenwoordig vrij lastig om nog verrassend uit...
Morcheeba - Blaze Away Hoewel de naam Morcheeba in Nederlands op weinig enthousiaste reacties zal...