2018-10-23
Het verhaal begint als Durand Jones door zijn oma naar het jeugdkoor wordt gestuurd. Toen de organist tijdens een liveoptreden Durand een nummer solo liet zingen, ontplofte de menigte. Toen kwam het besef bij Durand dat hij iets in de muziek moest gaan doen. Hij vertrok in 2012 naar Indiana, USA en ging met een aantal andere muzikale gasten in een studentenhuis wonen: drummer Aaron Frazer, gitarist Blake Rhein, bassist Kyle Houpt en organist Steve Okonski. Onder het huis bevond zich een flinke kelder waar eindeloos werd gerepeteerd. In deze kelder werd ook regelmatig opgetreden voor tweehonderd man publiek terwijl er maar vijftig pasten; een gezellige boel. Na jarenlang elke week repeteren werden de heren beter en beter en ontwikkelden ze een eigen stijl: oldschool soulmusic. Durand Jones & The Indications is een feit. Er werd veel op een viersporen recorder opgenomen; zo ook de single ‘Smile’, welke de aandacht trok en in 2016 werd voor een schamele 452 dollar het gelijknamige debuut opgenomen: Durand Jones & The Indications. Bizar genoeg sloeg het debuut niet aan maar er volgt dit jaar een welverdiende tweede poging. Het resultaat is verbluffend; zowel qua sound (je waant je vijftig jaar terug in de tijd met deze kraakheldere productie) als qua muzikaal vakmanschap van de heren. Vanaf de eerste noten van de openingstrack ‘Make A Change’ is het raak: een groovy drumbeat zet de toon en de prachtige stem van Durand draagt het nummer als hij vol overgave zingt dat het hoog tijd is voor verandering voor een “single mother with three kids at home and you know her job ain't too sweet”. Hierna komen de blazers aan de beurt tijdens de swingende eerste single ‘Smile’. Net als op veel andere soulplaten is er ook op dit debuut een gevarieerde mix tussen ballads en meer uptempo tracks aanwezig en wordt er dan ook flink gas terug genomen met ‘Can’t Keep My Cool’ en ‘Giving Up’; echte pareltjes die eens te meer laten horen wat een klasse zanger Durand is. Halverwege valt het stuwende ’Groovy Babe’ op met een aardige knipoog richting Curtis Mayfield, maar dan gezongen met stemvervormer. ‘Now I’m Gone’ neigt muzikaal wat meer naar funk maar de blazers en zang laten het geheel toch zeer soulful klinken en gitarist Rhein trakteert ons op een knappe solo. De afsluiter ‘Tuck ‘N’ Roll’ is nagenoeg instrumentaal (een track die tijdens jamsessies moet zijn ontstaan) met een hoofdrol voor organist Okonski.
Bij soulmuziek is het vaak zo dat de zanger of zangeres de show steelt maar een solide band is van onschatbare waarde; alleen dan kan het geheel de luisteraar echt raken. Dat zit bij Durand Jones & The Indications wel snor en is het eindeloze repeteren toch niet voor niets geweest. Er is onlangs een deluxe editie uitgebracht van dit debuut waar naast acht standaard tracks ook tien live tracks zijn toegevoegd; absoluut de moeite waard.
Hot Snakes - Jericho SirensZe stonden bekend om hun meedogenloze rock met ziedende gitaar riffs en in...
Amsterdam Klezmer Band - Szikra De Amsterdam Klezmer Band is al jarenlang de leukste feestband van...