RECENSIE: Tricklebolt - Tricklebolt

Tricklebolt
recensie cijfer 2018-03-26 Zoete herinneringen aan vakanties uit zijn vroegste jeugd heeft uw recensent bij het horen van de naam Salland. U weet wel die prachtige streek uit midden Overijssel, waar glooiende heuvels, sappige graslanden en fraaie bossen zorgen voor het ultieme gevoel van geluk. Het is het gevoel dat de bluesrock van Tricklebolt oproept. Het gevoel dat je krijgt wanneer het eerste biertje in een aangenaam zonnetje je licht zweverig in het hoofd maakt en waar de muziek van de vijf rockers perfect bij past. En dat allemaal in Salland, dat door de sommige hautaine Randstedelingen ten onrechte als het Siberië van Nederland wordt gezien. Maar vergis u niet, want Tricklebolt laat op haar debuutalbum Tricklebolt (is dat niet een foto van de rivier de Regge op het artwork) horen dat het leven goed, heel goed, is daar in dat verre Oosten.

Tot zover genoeg gemijmerd, want we zitten potverdorie naar een rockplaat te luisteren en daar past geen sentimenteel gejank van een oude recensent bij. De heren zeggen te zijn beïnvloed door de rock uit de jaren zeventig (precies de tijd van de vermaledijde vakanties van ondergetekende) en natuurlijk Cuby (weliswaar uit Drenthe, maar toch). Kortom voor liefhebbers van de muziek uit die tijd is er veel te genieten op Tricklebolt. We horen rock met een stevige blues tic, soms komt er wat hardrock om de hoek kijken en door het alomtegenwoordige hammondorgel van Roy Scholten horen we de echo van Deep Purple en dus heeft de band bij ondergetekende al een flinke voorsprong. De krachtige stem van Bastian Pen is precies de stem die bij de no nonsense muziek past. Of het nu Rainbow-achtige hardrock (inclusief zeer fraai gitaarwerk) is in ‘River’ of dat we iets horen dat op de rauwe kant van The Rolling Stones lijkt (‘I’ll Drive’), altijd klinkt het gedreven wat de heren doen. Hoogtepunten genoeg, maar de songs die er het meest uitspringen zijn het catchy ‘Come Along’ het flink aan het orgel onderworpen, slepende en bluesy ‘Dawn’ en dan nog de twee songs (‘High Trees’ en ‘1996’) die wel wat aan de snelle bluesrock van George Thorogood doen denken.

Azijnzeikers zullen tegenwerpen dat de band verre van origineel klinkt, maar die doen deze uitstekende band daar ruim mee te kort, want de elf songs plus intro verdienen allemaal het predicaat geslaagd. Geen zwakke broeder is er te vinden op deze recht toe recht aan rockplaat. Gewoon een fijne plaat van een band die het wel eens heel goed zou kunnen doen op de zomerfestivals. Misschien van de zomer toch maar weer eens een weekje Salland doen?
Recensent:Jan Didden Artiest:Tricklebolt Label:Sonic Rendezvous
Cover Legend Of The Seagullmen - Legend Of The Seagullmen

Legend Of The Seagullmen - Legend Of The SeagullmenEen aantal rockgrootheden en een regisseur bundelen hun krachten, wat moet je...

Cover The Brahms - Me And My Damn Dreams

The Brahms - Me And My Damn Dreams Hits schrijven: de ene band heeft er een neus voor en draait er zijn hand...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT