2018-04-06
Muziek is uiteraard niet alleen een middel om mensen te entertainen, maar het is van oudsher ook een medium om verhalen te vertellen die normaal ongehoord blijven. Zowel tekst en muziek kan een vorm van activisme zijn of kan een middel zijn om tegengeluiden hoorbaar te maken. Zanger Sam Vance-Law doet precies dit met zijn plaat Homotopia. Deze jongeman werd geboren in Canada, maar woonde vervolgens in Oxford, ging weer terug naar Canada en kwam vervolgens in Parijs terecht. Op dit moment is hij dertig jaar en woont hij in Berlijn. Vance-Law irriteerde zich aan de manier waarop de ervaringen met de LGBTQ-gemeenschap gerepresenteerd worden in popmuziek en besloot iets daaraan te gaan doen. Hij kwam vooral gepolariseerde verhalen tegen die ofwel over trots gingen, of de gemeenschap in een slachtofferrol zette. Hij was het zo zat dat hij besloot een album te maken dat alle verhalen er tussenin vertelt: de verhalen van alledaagse mensen en hun ervaringen. De verhalen zijn niet allemaal van hem, maar ook dingen die hem verteld zijn door anderen. Dit alles werd door Vance-Law verwoord en uitgebracht in de vorm van popliedjes met orkestrale begeleiding.
Het eerste nummer ‘Wanted To’ vertelt het verhaal van een jongen die wou dansen met een andere jongen, maar dat niet goed afloopt. Het is een klein liedje dat met lieflijkheid de luisteraar introduceert in een lastig thema en vooroordelen die men tegenkomt. De andere nummers zijn grootser, met als ultieme tegenhanger het kwade ‘Faggot’ waarin hij zingt: “I love God, but God doesn’t love me”. De teksten lijken soms banaal en provocerend, maar vooral door de normaalheid en intieme alledaagsheid ervan. Vance-Law vertelt over het geheimhouden van seksualiteit, narcisme, verliefdheid. Hij vertelt het allemaal, zonder terughoudendheid en een keurig heldere stem waarin zijn koorervaring doorklinkt. De popmuziek is toegankelijk en draagt daarmee goed bij aan het doel van de plaat.
Met Homotopia wil Sam Vance-Law met popmuziek een gat dichten tussen de twee meest voorkomende representaties van de LGBTQ-gemeenschap, maar met name van homoseksualiteit. Hij wil laten zien dat er meer is dan de slachtofferrol en grootse trots. Voor sommigen zal het een punt van herkenning zijn, voor anderen kan het nieuwe inzichten bieden. Daarnaast is het ook gewoon een leuke plaat met afwisselende en toegankelijke orkestrale popliedjes die goed in elkaar zitten.
Adam Barnes - Vacancy At NasaJe hebt van die artiesten die eerder in Nederland door lijken te breken dan...
The Glorious Sons - Young Beauties And Fools Dat de rock uit de jaren zestig en zeventig tegenwoordig tot de verbeelding...