2018-03-05
Alex Cameron geeft zo zijn eigen draai aan het begrip ‘guilty pleasure’. De langharige Australiër kruipt graag in de huid van foute en doorgaans trieste figuren. Op zijn debuut Jumping The Shark uit 2016 spanden ‘the dumbest richest guy at the bar’ en zijn dronken, lelijke muze (die er bovendien geen been in ziet haar kind te laten zitten in een snikhete auto terwijl zij zich bezat in de kroeg) de kroon. Zijn nieuwe plaat Forced Witness wordt voornamelijk bevolkt door vunzige en wanhopige mannen die schijnbaar geloven dat de ‘Candy May’ die zij hebben opgescharreld uit de krochten van het internet écht iets met ze wil. Mannen die vrouwen aanduiden met ‘pussy’ en in nog grovere bewoordingen schelden op hun mannelijke rivalen. Je moet er even inkomen als luisteraar.Het ‘pleasure’-aspect zit hem voornamelijk in de muziek, want die is ronduit aanstekelijk en verslavend. Bij sommige nummers kun je zelfs afvragen waarom dit geen enorme hits zijn. Het mede door Brandon Flowers geschreven ‘Runnin’ Outta Luck’ bijvoorbeeld zou uitstekend werken als single van diens band The Killers. Het lied kent dezelfde subtiele opbouw en melodieuze pracht die het beste werk van de Amerikanen kenmerkt.
Het daaropvolgende duet ‘Stranger’s Kiss’ met regerend indiekoningin Angel Olsen had zelfs zo op succesalbum ‘Day & Age’ uit 2008 kunnen staan. Op dit nummer trekt Cameron bovendien voor het eerst het ironisch aandoende masker van zijn personages af en zingt hoorbaar gemeend: ”And it hurts, and it hurts / But I don’t wanna talk about it / ‘Cause in my dreams I miss you / then I wake up to reality’s bliss / Now all I ever wanted and all I ever needed is right there / In the stranger’s kiss.”
Ten opzichte van het meer elektronisch getoonzette debuutalbum klinkt Forced Witness niet alleen grootser, maar ook gevarieerder. Cameron permitteert zich zelfs vleugjes disco (‘The Chihuahua’) en reggae (‘The Hacienda’), zonder over het randje camp te springen dat zijn muziek toch al bezit. Bovendien is er een fraaie rol weggelegd voor partner-in-crime en saxofonist Roy Molloy, die veel nummers van warm, sfeervol blaaswerk voorziet.
‘Marlon Brando’, het tweede prijsnummer van de plaat, zorgt met een tierende Cameron (”You tell that little faggot call me faggot one more time”) en scheurende elektrische gitaren voor een passend bijna-einde. Toch voelt het enigszins als een geruststelling dat het album afsluit met het prachtige ‘Politics Of Love’. Wederom een nummer waarin Cameron voor even afstand neemt van zijn personages en meer als zichzelf klinkt. Je zou haast zeggen: als hij dit de volgende keer nu een album lang doet, levert dit misschien een nóg betere plaat op.
Gordi - ReservoirSophie Payten, in de muziekwereld bekend onder de naam Gordi , weet al sinds...
The Weather Station - The Weather Station Al ruim voor het uitbrengen van het nieuwe, vierde album dat The Weather...