2018-02-26
“Drummer, componist, verhalenverteller” staat er pontificaal bovenaan op de website van Sean Noonan. De beste man begon ooit als drummer in een jazzpunk trio maar timmert inmiddels al ruim tien jaar voornamelijk solo aan de weg. Zijn nieuwste release heet Man No Longer Me en gaat kort samengevat over een man die verdwaalt in de woestijn en verandert in een coyote. Volgens het promotiemateriaal althans, want aan de muziek zelf is bij vlagen geen touw vast te knopen.Freaky is namelijk de enige juiste beschrijving van deze plaat. Het klinkt vaak alsof er een hele dosis psychedelische drugs aan te pas is gekomen, en dat pakt maar sporadisch goed uit. Voornaamste kritiekpunt is de zang, die enorm nasaal klinkt en mede daardoor opgeblazen en onecht aanvoelt. Ook voor de (te) vaak terugkerendespoken words geldt dat ze te groots worden aangezet en met onvoldoende overtuiging worden voorgedragen. De teksten zijn echter het echte dieptepunt. Ooit iemand horen zingen dat hij “met zijn hoofd naar voren in een plas ketchup sprong (‘Not I’)? Of dat hij “je ananas is” (‘I Am Your Pineapple’)? En dat zijn slechts enkele voorbeelden van de kinderachtige, banale of nergens op slaande teksten.
Daarnaast valt op dat de instrumentale overgangen binnen nummers niet tot nauwelijks aanwezig zijn. Opeens kan het tempo compleet wegvallen of komen er andere instrumenten uit de lucht vallen, zoals bijvoorbeeld in ‘He Skarbink Me’ of ‘Pussy Cat’s Gone Wild’. Omdat Noonan ook nog eens al zijn ideeën gebruikt lijkt te hebben krijgen we bovendien vreemde en slecht passende onderdelen, zoals willekeurige electrobliepjes en dierengeluiden, voor onze kiezen. Het resultaat is dat de nummers vaak rommelig en afgeraffeld klinken.
Dat is jammer, want tussen de regels door zijn er voldoende goede ideeën te vinden op Man No Longer Me. Met name de blazers zijn uitstekend: catchy, losjes ingespeeld en een absolute toevoeging aan de nummers. Ook de drums zijn, zoals je van een componerende drummer mag verwachten, gevarieerd en duidelijk met plezier ingespeeld. Het is jammer dat de zang en teksten zo overheersen dat die pluspunten maar bij vlagen echt op weten te vallen.
Man No Longer Me is een album waarbij eigenlijk alle zang er rigoureus uitgegooid zou moeten worden. Matig gezongen, tekstueel beneden alle peil, te prominent in de mix en afleidend van de onderdelen van de muziek die wel goed in elkaar steken. Als we daar dan ook nog bij optellen dat de overgangen maar matig zijn en het snel een rommeltje wordt ligt een voldoende simpelweg niet meer binnen handbereik.
Frida Annevik - Flyge FraGebrek aan succes en erkenning in eigen land kun je Frida Annevik niet...
The Sad Flowers - The Sad Flowers Dit is nou zo jammer, zo ontzettend jammer. Mogen we spreken van een gemiste...