2017-09-25
Zonder elke keer hetzelfde lied te schrijven naarstig zoeken naar een formule die momentum garandeert. Brandon Flowers geeft in interviews ruiterlijk toe zich er schuldig aan te maken. Het overdonderende succes van Hot Fuss en Sam’s Town lijkt zo langzamerhand een zwaard van Damocles te zijn wat The Killers al sinds Day And Age uit 2008 boven het hoofd hangt. Dat de songs simpelweg al jaren niet scherp genoeg zijn, lijkt ongemerkt toch een steeds duidelijker waarneembare sta-in-de-weg te worden. Want hoewel elke tour steevast stijf is uitverkocht bestaat de promotiecampagne voor Wonderful Wonderfulvooral uit Flowers die komt vertellen hoe matig hun laatste plaat was. Vervolgens besluiten twee van de vier bandleden voordat het nieuwe werk überhaupt in de winkel ligt om de aanstondse wereldtournee over te slaan. Of dit een gebrek aan vertrouwen in dat nieuwe materiaal is (of de toekomst van de band in het algemeen) zal de tijd leren, maar curieus is het op zijn minst.Gezien de zeer lekkere en (hoe over de top ook) Prince-achtige eerste single ‘The Man’ zijn de verwachtingen voor Wonderful Wonderful redelijk hoog gespannen. De uitstekende opvolger ‘Run For Cover’ doet met het stuwende tempo en dwingende staccato zanglijnen daar een flinke schep boven op. De frisse feel en herkenbare keyboards doen meteen uit de doekenwat The Killers zo’n ontzettend goeie band maakt. Maakte, zo blijkt, want het nummer, absoluut het hoogtepunt van de plaat, blijkt in zijn geheel geschreven tijdens een opnamesessie in 2008.
Je kunt dan hard roepen dat je als band productioneel en ‘sonically’dieper gaat dan ooit (wat tijdens de afstandelijke en nogal koele opener ‘Wonderful Wonderful’ inderdaad de waarheid lijkt), of claimen dat een nummer als ‘Some Kind Of Love’ is geïnspireerd door Brian Eno. Alleen maakt dat een liedje niet ineens niet-saai. In ‘Rut’ lijkt Flowers zelfs het lot van zijn band te bezingen: ”Don’t give up on me, I’m just stuck in a rut. I’m climbing but the walls keep stacking up”. Als ware het een smeekbede aan de luisteraar. Alsof hij zijn fans nog een tweede (of derde) kans vraagt om platen als dit door de vingers te zien totdat ze eindelijk weer eens met iets ècht goeds komen.
Hoewel er op de valreep met het Depeche Mode-achtige ‘The Calling’ een zeer welkom lichtpunt te bespeuren is blijkt ook Wonderful Wonderful verre van de geclaimde of gedroomde ’return to form’. Te vlak, te dun en daarbij krijg je zelfs geen zin om het live te horen. Flowers is en blijft een verbluffende zanger en vergeten dat deze band in goeie vorm zich met de grootsten mag meten doe je niet zomaar. Dus die tweede kans, al is het meteen slag om de arm, gaan ze hoogstwaarschijnlijk krijgen. Er wordt afgesloten met ‘Have All The Songs Been Written’. Laten we in godsnaam hopen van niet want alles bij elkaar opgeteld is de band te jong en vooral te goed om met een miskleun als dit de boel de boel te laten.
Kim Churchill - Weight FallsDe jonge Australiër Kim Churchill werkte achttien maanden aan de opvolger...
Jake Bugg - Hearts That Strain Met zijn 23 jaar heeft Jake Bugg al heel wat muzikale mijlpalen bereikt. Op...