2017-10-19
Dead Cross is het debuut van de gelijknamige band. Hoewel dit een debuterende band is, zijn de verwachtingen hooggespannen. Dit komt omdat we met een heuse supergroep te maken hebben. Elk bandlid heeft zijn sporen binnen de metal reeds verdiend. Gitarist Mike Crain speelde eerder gitaar bij Retox. De bekendste band waarin bassist Justin Pearson heeft gespeeld was The Locust. Faith No More’s Mike Patton neemt de vocalen voor zijn rekening en op drums heeft Dead Cross niemand minder dan Dave Lombardo (van onder meer Slayer en Suicidal Tendencies) in de gelederen. Supergroepen worden vaak bekritiseerd omdat de verwachtingen torenhoog zijn en elk bandlid zich graag wilt laten gelden. De vraag is of het deze metal grootmachten lukt de veelgehoorde kritiek op het vormen van een supergroep te omzeilen.Plaatopener ‘Seizure and Desist’ begint met een korte, spanning opwekkende intro die de metalfanaat op het puntje van zijn stoel laat zitten. Als dan het heerlijke drumwerk van Lombardo erin knalt, lijkt het niet meer mis te kunnen gaan. De gitaar komt met een heerlijk scheurend geluid binnen en Patton doet een schreeuw. De luisteraar verwacht een heerlijk thrashmetal nummer, maar komt van een koude kermis thuis. Mike Patton komt namelijk met een groots opgezette stem aanzetten die meer in de folkmetal past. Net als je daar weer gewend aan bent geraakt, schreeuwt de zanger weer zijn longen uit zijn lijf. Deze song hinkt teveel op twee gedachten.
Hetzelfde geldt voor ‘Idiopathic’, ‘Obedience School’ en ‘Shillelagh’.Op deze nummers valt een nieuw mankement op: elk bandlid wil zich zo graag laten gelden dat de eerste vier nummers een ontzettend druk geluid kennen. Experimenteren en genres proberen te overstijgen zorgt voor interessante muziek, maar de korte nummers schieten zo van stijl naar stijl dat de song volledig uit het oog wordt verloren. Natuurlijk hoort metal een beetje weirdte zijn en wordt het door de grote massa als herrie beschouwd, bij Dead Cross is er vaak geen touw aan vast te knopen.
Het vermelden waard is dat Bauhaus cover ‘BelaLugosi’s Dead’ een van de betere nummers is. Dit vijfde nummer van de plaat laat je even op adem komen en is binnen één enkel genre te plaatsen.
Na dit nummer volgt de sterkere, tweede helft van de plaat. De langere nummers (‘Gag Reflex’ en ‘Church Of The Motherfuckers’) zijn meteen ook de betere nummers omdat Dead Cross letterlijk en figuurlijk meer tijd neemt: er is minder chaos en dit resulteert in wat beter behapbare muziek.
Metalliefhebbers dienen deze plaat om die reden een kans te geven. Vanaf de derde luisterbeurt ben je een beetje gewend aan het drukke geluid door de stortvloed aan stijlen en wordt het duidelijk dat dit viertal elkaar niet voor niets gevonden heeft: alle vier de muzikanten kunnen ontzettend goed spelen. Ook hebben ze veel goede ideeën, die ze de volgende keer echter niet allemaal in één keer moeten uitvoeren. Less is more, in dit geval.
Boris McCutcheon - I`m Here Let Me In Boris McCutcheon is in Europa een relatief onbekende singer-songwriter uit...
Hercules and Love Affair - Omnion Hercules & Love Affair zal altijd onlosmakelijk met hun hit ‘Blind’...