RECENSIE: The Afghan Whigs - In Spades

Whigs
recensie cijfer 2017-05-07 “Wij gaan nooit op de reünietour”, zo beweerde Afghan Whigs frontman Greg Dulli keer op keer na het uiteengaan van de band in 2001. Hoeveel beloftes waard zijn bleek in 2011 toen de band opeens weer ging optreden en er in 2014 zelfs voor het eerst in zestien jaar nieuw materiaal kwam. Dat beviel Dulli schijnbaar zo goed dat hij zijprojecten The Twilight Singers en The Gutter Twins in de ijskast heeft gezet en zich weer volledig op Afghan Whigs heeft gestort. Die band kreeg door het tekenen op het SubPop label (o.a. Nirvana en Soundgarden) vaak ten onrechte het stempel grunge, terwijl de heren daar juist een flinke dosis soul aan toevoegden die van albums als Gentlemen en Black Love regelrechte topplaten maakte. Lukt dat ruim twintig jaar na dato nog eens?

Wat direct de aandacht trekt op achtste album In Spades is dat de rockrandjes een stuk minder fel zijn geworden en er nog meer ruimte is gekomen voor soulinvloeden, zelfs tot blazers aan toe. Dat pakt soms heel goed uit (‘Toy Automatic’, ‘Light As A Feather’), maar net zo vaak klinkt het kitscherig of geforceerd (‘Demon In Profile’, ‘Oriole’). Ook opvallend is dat het tekstueel braver is geworden, en als Dulli wel ouderwets direct en compromisloos uit de hoek komt verzuipen de vocalen vaak in de mix. Het is jammer te moeten vaststellen dat de zang bovendien een stuk minder emotioneel geladen is dan op voorgaand werk, want daardoor verandert de terugkerende onzuiverheid van Dulli’s stem (‘Arabian Heights’, ‘The Spell’) van een voordeel in een nadeel.

Gelukkig is de sfeer die de band kenmerkt in grote lijnen intact gebleven: in bijna elk nummer proef je de ingehouden emoties die de muziek een constant dreigend karakter geven, al mist vaker dan voorheen de verlossende uitbarsting. Dat levert met name aan het einde sterke nummers op, met ‘Light As A Feather’, ‘I Got Lost’ en ‘Into The Floor’. Door het uitstekende baswerk en gitaar die van subtiel en losjes tot ruw en direct varieert is er dan ook voldoende te genieten, al ontkom je niet aan het gevoel dat een Afghan Whigs plaat wel wat agressiever mag zijn.

In Spades luisteren in de hoop op een nieuwe Gentlemen of Black Love is alsof je een album lang naar ‘Private Investigations’ van Dire Straits zit te luisteren, wachtend op de uitbarsting die je op basis van voorgaand werk verwacht maar die niet komt. Niet onlogisch voor wie Dulli’s werk met The Twilight Singers kent, maar als een echte Afghan Whigs plaat valt In Spades daardoor niet te kwalificeren. Gelukkig is het desondanks een prima album geworden dat alleen soms te nadrukkelijk zijn bombastische randjes opzoekt en vergeet om naast blaffen ook af en toe te bijten.
Recensent:Bart Hovens Artiest:The Afghan Whigs Label:Subpop
James

José James - Love In A Time Of MadnessVijftien jaar geleden was R&B groot en werden er nieuwe stijlen gemengd....

TH

Tokio Hotel - Dream Machine Tokio Hotel is al bij velen bekend sinds een aantal jaren, al is het zo’n...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT