2017-02-03
The Slow Show heeft met haar unieke sound al lang en breed een plekje in het hart van ondergetekende veroverd, maar met Dream Darling weten ze de grenzen van dat plekje nog eens hevig uit te breiden. Het vijftal brengt ons wederom een hevig deprimerende, maar bijzonder meeslepende plaat, dit keer met een thematiek van individualiteit, opgroeien en dromen najagen. Alles aan Dream Darling lijkt te kloppen, en er kan weinig anders gezegd worden dan dat dit tot nu toe de beste plaat van The Slow Show is. Zoals vanouds is het vooral zanger Rob Goodwin die de show steelt met zijn indrukwekkende baritonstem. Zijn vocale techniek is een typisch gevalletje ‘hate it or love it’: de krakerigheid en soms lastig uit te maken melodielijnen die met zijn extreme basstem meekomen kunnen het luisterplezier voor sommigen wat verminderen. Kan jij je echter vinden in vocalen als van The National, Interpol of White Lies? Dan zal The Slow Show je hoogstwaarschijnlijk ook kunnen vermaken. Een prachtige, rustieke atmosfeer vormt de instrumentale basis voor een breed scala aan emoties die Goodwin op zowel muzikale als tekstuele wijze prachtig weet te vertolken.
Al staat Goodwin’s stem weer netjes in de spotlight, komt er veel meer bij Dream Darling kijken. De orkestrale facetten zijn aanweziger dan ooit. Blazers, strijkers en vooral een magistrale vleugelpiano voeren de instrumentale leidraad en zijn succesvoller in het ontroeren van de luisteraar dan ooit eerder in het oeuvre van The Slow Show. En dat wil wat zeggen. Goodwin’s treurige persoonlijke verhaal is terug te horen in zijn teksten: vlak voor de opnames strandde zijn twaalfjarige relatie, en nummers als ‘Strangers Now’ en ‘Hurts’ reflecteren de zware impact die dit op hem had.
Nieuw in dit album is het gebruik van een volwaardig koor. Het Berlijnse zangensemble Cantus Domus komt sporadisch voorbij en voegt prachtige klassiek kerkelijke tonen toe. Het koor heeft een sacrale, authentieke waarde die de thematiek van het album perfect past. Eindtrack ‘Brick’ is hier een indrukwekkend voorbeeld van.
Dream Darling is geen hoopvol album. Integendeel, het is een melancholische ode aan verdriet, pijn, leed en verlies. Goodwin’s baritonstem, de orkestrale tonen en de stemgeluiden van het ondersteunende koor komen op sublieme wijze bij elkaar en creëren gezamenlijk een weergaloos emotionele ervaring. Het mag daarom gezegd worden; Dream Darling is het beste werk dat tot nog toe uit de band is voortgekomen.
Chris Pureka - Back In The RingMeteen maar even een misverstand uit de wereld helpen: ondanks het androgyne...
Various - 20 Years Of Victory Het Engelse indielabel Catskills Records werd twintig jaar geleden...