2016-11-26
Summer heette het debuutalbum van I Heart Sharks, en een betere titel hadden ze niet kunnen kiezen: zomers is de muziek van het vierkoppige indiebandje zeker. Heldere gitaartjes en duidelijke baslijntjes met een atmosfeer die tegelijkertijd eigentijds is maar toch uit de jaren tachtig lijkt te komen. Met Hideaway brengt I Heart Sharks ons vijf jaar later een vervolg. Van de zomerse formule zijn ze geenszins afgestapt en de warme deuntjes worden vrolijk doorgevoerd: kwalitatief maakt de band echter ook weinig stappen. Hideaway is en blijft simplistisch en weinig uitdagend. Het album trapt af met de titeltrack ‘Hideaway’. Het is heel opvallend dat dit nummer, zowel de begintrack als de titeltrack van het album, één van de zwakste nummers op de plaat is. Vooral de vocalen zijn ondermaats en weten keer op keer net de plank mis te slaan. De zangmelodie lijkt steeds een bepaalde kant op te gaan, maar besluit dan toch steeds weer een andere richting in te slaan. Dit maakt het luisteren onwennig en voor de toegewijde luisteraar zelfs frustrerend. De achtergrondvocalen zijn bovendien eentonig en vallen heel snel in de herhaling.
‘Hideaway’ wordt opgevolgd door de nummers ‘Walls’, een nummer dat wederom gebruik maakt van een melodielijn die nergens heen lijkt te gaan. De vocalen lijken gedurende het volledige nummer slechts drie noten aan te slaan. ‘Walls’ is zo eentonig dat het bijna een straf is om naar te luisteren. Het is pas bij het derde nummer, ‘Walk At Night’, dat de band laat zien hoe het wél kan: dit catchy indienummertje is I Heart Sharks op z’n best. Een catchy synthesizerdeuntje, simpele maar effectieve ritmes en een energiek en vrolijk meezingrefreintje halen de luisteraar in een sfeer waar de openingstrack van het album juist ver van weg bleef.
Veel beter dan ‘Walk At Night’ wordt het gedurende de rest van de plaat niet. Wel wacht de luisteraar nog veel meer teleurstellingen. Zo probeert ‘My Arms’ een zekere vrolijkheid te forceren, wat resulteert in een tenenkrommend zeurderig stemgejuich.’The Water’ komt enigszins in de buurt van de werkende formule van ‘Walk At Night’, en voegt een toffe tweede stem toe. Ook dit nummer laat echter steken vallen in constante repetitie.
Al met al is dat de grootste fout van het tweede album van I Heart Shark; nagenoeg elk nummer is te repetitief om te blijven boeien. Vocaal slaagt de band erin om drie minuten lang dezelfde drie noten te blijven blèren. Hoeveel enthousiasme daar ook bij gebruikt wordt, het functioneert gewoon niet goed genoeg. Hideaway is een zomeralbum waar je niet vrolijk van wordt, wat eigenlijk al voldoende zegt. Sla deze lekker over.
Rachael Sage - ChoreographicEr zijn Amerikaanse artiesten die het niet maken in hun thuisland, maar wel...
the Micronaut - Forms The Micronaut is het alias van Stefan Streck, een DJ/producer uit het...