2016-07-04
Piano en snaredrum verpakt in lieflijke doch catchy liedjes. Met die formule timmerde Zweeds/Amerikaanse Miike Snow twee albums lang aardig aan de weg. Hoogstaand was het allemaal niet, maar wel lekker in het gehoor liggend en door de goede opbouw en catchy refreintjes bij uitstek geschikt om live gespeeld te worden. Wie hoopt dat nieuwe album iii weer hetzelfde klinkt komt echter bedrogen uit. Nu is het altijd bewonderenswaardig als een band het aandurft om de blik te verbreden en van gebaande paden afwijkt, maar met iii slaat Miike Snow slaat de plank volledig mis. Waar op voorgaande albums juist de simpelheid van de nummers het sterke punt was, zijn vrijwel alle tracks op iii veel te vol geproduceerd. Dat blijkt nog wel het duidelijkst uit het loslaten van de snaredrum als enige vorm van percussie. We horen nu volledige beats en het is jammer te moeten vaststellen dat die de toetsen naar de achtergrond verdringen en eigenlijk geen enkele meerwaarde hebben. Sterker nog, waar de nadruk op snaredrum op vorige albums bijdroeg aan de sterke opbouw van de nummers, valt die onderscheidende factor op iii volledig weg. Voeg daaraan de vele vreemde achtergrondbliepjes, niet goed passende samples en onnodige gebruik van autotune en voice modulator aan toe en je krijgt een plaat wiens potentie simpelweg kapot wordt geproduceerd.
Naar die potentie is het overigens goed zoeken. Het tempo van het album is ontzettend loom en dat pakt eigenlijk maar bij vlagen goed uit, zoals in ‘Feel The Weight’. Te vaak wordt het echter eerder saai dan spannend. Daarnaast is niet duidelijk wat de band nu eigenlijk met de nummers wil: we horen flirts met dance en zelfs met rap, maar echt doorzetten in een van die stijlen durft het drietal niet aan. Ook het toewerken naar een knallend refrein, een van de sterkste punten van de band, wordt grotendeels vergeten. Daardoor mist de plaat de pit die op de voorgaande albums een dragende factor was: meezingen is er nog maar zelden bij.
Gelukkig valt er sporadisch ook nog wel iets te genieten. Zo is ‘Genghis Khan’ niet alleen met afstand het beste nummer van de plaat maar ook een van de beste singles van het jaar. Samen met de eveneens prima opener ‘My Trigger’ is het helaas wel meteen de enige track die qua niveau ook op de voorgangers had kunnen staan. Verder hebben een aantal nummers goede ideeën die helaas onvoldoende uit de verf komen, zoals bijvoorbeeld de pianointro van ‘Back Of The Car’ of het baslijntje van ‘Lonely Life’.
Dat neemt helaas niet weg dat iii een album is waarop simpelweg te veel slecht geschreven en nog slechter geproduceerde nummers staan. Een schoolvoorbeeld van een band die iets nieuws probeert maar daar simpelweg het talent voor lijkt te ontberen. Schoenmaker, blijft bij je leest.
Santigold - 99¢ Santigold , eerder ook wel bekend als Santogold (een naam die uiteindelijk...
.jpg)
Snowburner - Future Primitive Lekker vuig en onaangepast, maar dan wel met goede songs met kop en staart....