2015-08-07
Wie denkt aan celtic punkrock, zegt al snel Dropkick Murphy’s en Flogging Molly. Logisch, want zij zijn degenen die grotere festivals als Pinkpop en Zwarte Cross bezoeken. Graaft men echter verder, dan ontdekt men meer en gevarieerdere bands die ten grondslag liggen van het genre. Uiteraard kennen al deze bands The Pogues als uitgangspunt, maar de opvolgende generatie hierin zijn formaties als The Mahones, The Tossers, Flatfoot56 en natuurlijk The Real McKenzies. De Canadese celtic punkrockband waarvan zanger Paul McKenzie echt Schots bloed door zijn aderen heeft lopen en zodoende als geen ander weet hoe snoeiharde gitaren gemixt kunnen worden met Keltische folkmuziek. Dit doen ze al ruim 23 jaar, zelfs nog voor dat het de grote massa bereikten met de Murphy’s en Molly. Nu geven ze hier wederom een sterke les in met album nummer elf Rats In The Burlap.Veel bands die in dit genre spelen hebben al gauw de neiging om deze mix tot in het oneindige uit te melken en het er net iets dik op te leggen. De eerdergenoemde grote bands hebben hier allebei een handje van. Het staat hoe dan ook telkens garant voor een feestje tijdens liveshows, maar bij The Real McKenzies staat dit ook op cd nog als een huis. Ze staan dus niet alleen bekend als oprechte en integere gastheren bij hun optredens, waarbij ze het welbehagen van hun fans voorop stellen tot in het extreme toe, op plaat wordt hier eveneens aan gedacht. Voor een band die al zo lang mee gaat is dit lovenswaardig genoeg. Laat het nieuwe materiaal daarnaast nog geen enkel puntje van slijtage vertonen.
Rats In The Burlap kent een uiterst aangename mix van de instrumenten, waarbij de doedelzak en de leadgitaar bij vlagen als een soort van duelerende gitaarsolo à la Judas Priest te keer gaan. De doedelzak is niet overheersend, maar komt altijd net weer terug op de momenten dat je het instrument net weer begint te missen. Het merendeel van de tracks kent een sterk uptempo punkritme, waarbij er eveneens onderling goed geschoven is met de tracklist om de variatie er in te houden. De eerste vier nummers geven flink gas, waarbij vooral ‘Who’d A Thought’ er lekker tussenuit springt, waarna ‘Lilacs In the Alleyway’ half akoestisch wat luchtiger is.
Opvallende track is ‘Bootsy The Haggis-Eating Cat’, waarbij een laidback loungeritme wordt aangenomen en een komische noot geraakt wordt. Deze toon wordt voortgezet in het snelle banjo-gesierde ‘Spinning Wheels’. Serieuze tegenhanger hiervan is afsluiter ‘Dead Or Alive’, waarmee de band goed laat zien dat het door heeft hoe het leven in elkaar steekt. Enig puntje van kritiek is dat zanger Paul McKenzie niet altijd goed te verstaan is, maar zijn accent draagt daarentegen heel veel bij aan de sfeer op dit album. Kortom, mocht je een fan zijn van stevige en snelle punkrock, de nodige dosis Schotse folkinstrumenten, pakkende liedjes met meer dan genoeg variatie, dan is Rats In The Burlap jouw plaat.
.jpg)
Various - A Tribute To Rancid: Hooligans UnitedAls Operation Ivy in 1989 uiteengaat, vervolgen vrienden Tim Armstrong...
.jpg)
Adam Lambert - The Original High De magie van de liefde zit hem in de allerkleinste dingen. Zo voelde...