2015-05-11
Met een bandnaam als The Answer zou je haast niets anders verwachten dan een formatie met het absolute antwoord op de hedendaagse verzadiging van de muziekindustrie. Een industrie waarbij ze steeds weer proberen het wiel opnieuw uit te vinden door genres te mixen, elektronische elementen toe te voegen of zelfs nog verder over de top te gaan. De Ierse mannen van The Answer trekken zich niets aan van dit soort trends en grijpen terug naar de muzikale fratsen van Led Zeppelin, AC/DC en Deep Purple. Ze zijn zelfs op tournee geweest met AC/DC, waarbij ze zich wereldberoemd hebben gemaakt bij de fans. Ondanks deze successen, hebben ze het vooralsnog niet voor elkaar gekregen hét antwoord te zijn. Eerste albums Rise en Everyday Demons werden goed ontvangen, maar echt een klapper bleef nog uit. Revival was een goede opleving van die goede oude tijd, maar niet meer dan dat. Met New Horizons kwam er zelfs de sleur in, waarbij het wel leek alsof ze voor iedere track dezelfde formule gebruikten. Kortom, er wordt aan de weg getimmerd, maar de vonk slaat voor zover nog niet over bij het grote publiek. Met het nieuwe album Raise A Little Hell willen ze dit grote publiek eens goed wakker schudden.
Voor deze nieuwe release grijpen ze terug naar de kern van hun eerste twee albums. Vier jongemannen die samen in een studio harde bluesrock spelen en hier geen enkele frats of toeter aan toevoegen. Vooruit, zanger Cormac Neeson mag zo her en der zijn harmonica bespelen, maar daar blijft het bij. Dit is rock in de puurste zin van het woord, je hoort duidelijk dat dit de muziek is zoals die zelf het liefste maken, maar helaas gaat het nog steeds ver om er de naam van hét antwoord boven te plakken. Daarvoor mankeert er net iets te veel, blijft dat opzwepende effect wat ze beogen achterwege en wordt het na verloop van tijd zelfs saai.
Alles is op midtempo of zelfs beneden dat tempo. Eigenlijk is ‘I Am What I Am’ de enige track die het tempo een beetje opvoert, maar desondanks heel braaf blijft met zijn `70’s glamrock gangvocals. Als er genoeg gespeeld wordt onderling in de nummers, hoeft het tempo geen probleem te zijn, maar dat gebeurt helaas niet. Vanaf opener ‘Long Live The Renegades’ via het tekstueel moeilijk verdraagzame ‘Red’, tot aan de afsluitende titeltrack blijft het allemaal wel erg braaf voor een plaat met zo’n uitdagende titel. ‘Strange Kinda Nothing’ doet met zijn opbouw denken aan ‘With Or Without You’ van U2, waarbij het melancholische gevoel niet helemaal overkomt zoals bedoeld. ‘Gone Too Long’ is zelfs gewoonweg saai en heeft niet veel toe te voegen. Wat The Answer keer op keer prima doet is een eerbetoon leveren aan de grootmeesters van de jaren ’70 rock, maar hierin verliezen ze de uitdaging voor zichzelf om echt iets sterks neer te zetten, zo dus ook met Raise A Little Hell.
.jpg)
Chilly Gonzales - Chambers Chilly Gonzales , de artiest waarvan je dacht dat je niks van hem zou...
.jpg)
Moonspell - Extinct Moonspell is een van die bands die niet meer weg te denken is uit het...