2015-03-25
Als opvolger van hun in 2012 uitgebrachte EP Facing Paper Tigers, is Dowzer weer terug van weggeweest en introduceert ons aan Bummercamp, inmiddels het derde album in hun arsenaal. Beïnvloed door melodieuze punk uit de jaren ’90 en hedendaagse poppunk, druipt deze herkenbare stijl van het schijfje af en kleuren ze als het ware netjes binnen de lijntjes. Geen overbodige poespas, maar poppunk zoals de meesten uit het genre dat maken.Bummercamp neemt je mee terug de tijd in: namelijk naar het leven van een tiener. Beeld je in dat je op de middelbare school zit en je de weg naar volwassenheid nog volop aan het ontdekken bent. Dowzer giet er geen rooskleurig sausje overheen, maar brengt de keiharde realiteit, zoals deze soms kan zijn, rechtstreeks naar hun luisteraars. Neem bijvoorbeeld ‘WhatThey Want’, een song over de effecten van pesten die slachtoffers soms nog lang met zich mee dragen: “I don’t want to take a trip down memory lane. I don’t have the urge to feel the same as them. I don’t have to be better than anyone, so fuck you and your high school reunion. I don’t have to celebrate those days that I still hate. I’ve got my head kicked in by the coolest kids.”. Verder hebben de resterende songs op het album tekstueel gezien ook een donkere, sombere gloed over zich omdat het gehele album zich focust op de vele moeilijkheden die het volwassen worden met zich mee kan brengen. Gelukkig is er wel genoeg vrolijkheid in de instrumenten te vinden. De opzwepende poppunk zorgt ervoor dat je in ieder geval niet in een diepe put getrokken wordt tijdens het luisteren.
Verder is het album niet heel verrassend. Hier en daar is het wel te horen dat er een aantal leukigheidjes in de nummers verwerkt zitten, zoals bijvoorbeeld ‘Bottomless Pits’ dat begint met een soort 8-bit deuntje waarna de gitaar en de drums het nummer flink laten vlammen. Of zoals in het nummer ‘Same Four Chords’ waarin frontman Deny Putman de sleur die het dagelijks leven soms met zich mee kan brengen vergelijkt met de simpelheid van het schrijven van een liedje bestaande uit slechts vier akkoorden: ”I really have to burn this bridge all by myself, but I’m still stuck on repeat. Every single minute I wanna break these concrete habits, but days are passing by and I’m still here”, waarna het refrein over gaat in: ”Back to the drawing board again. Back to the same four chords, the same four fucking chords”.Verder zijn alle andere nummers vrijwel volgens hetzelfde recept gemaakt en is er niet heel veel variatie te vinden.
Al met al heeft het viertal met Bummercamp voor een aardige opvolger gezorgd, voorzien van teksten die niet heel veel aan de verbeelding overlaten, maar wel aangrijpende verhalen vertellen en natuurlijk muziek met meer dan genoeg pit dat schreeuwt om aandacht. Zeker het luisteren waard.
.jpg)
Black Yaya - Black YayaHoewel de naam Black Yaya misschien geen belletje doet rinkelen, is de man...
.jpg)
Leonard Cohen - Live In Dublin Leonard Cohen werkt hard aan de heropbouw van zijn pensioen. Binnen...