2015-01-08
Powermetal is heel simpel gezegd een genre waarbij scheurende gitaarriffs boven op snelle solo’s gegooid worden, afgewisseld met bombastische zang die zich kenmerkt door grootse uithalen. Iron Maiden is een groot voorbeeld voor dit soort bands, met het voornaamste verschil dat het tempo een stuk hoger ligt. Het testosterongehalte in de teksten kan variëren van ontzettend hoog tot ontzettend laag. Enerzijds worden grootse veldslagen door barbaarse Vikingen bezongen, terwijl er in de ballade voor de afwisseling over het hartenleed van de frontman wordt verteld. Hoe dan ook, het sentiment in de muziek is altijd erg hoog. Meningmaal zal er tijdens een liveshow met de vuist in de lucht geslagen worden. Dat zal bij de Italiaanse powermetal van Burning Black, dat onlangs het derde album genaamd Remission Of Sin uitbracht, niet anders zijn. Burning Black zegt zelf geen enkele band te willen imiteren, maar naar de toekomst te willen kijken met het geluid van vandaag de dag. Muzikaal gezien komt dit er op neer dat ze iedere vorm van genadeloze heavy metal tot zich nemen en laten weerklinken op hun albums. Dit gaat van jaren ’80 New Wave Of British Heavy Metal tot aan de moderne Duitse golf van metalbands, met alle Amerikaanse en Europese invloeden inbegrepen. Op deze nieuwe plaat is het overheersende gevoel toch wat meer Europees deze keer, waarbij zanger Dan Ainlay ervoor gekozen heeft om zich meer van zijn rockerkant te laten horen. De hoge screams van het oude werk hoor je zo goed als niet meer terug en ook beweegt het merendeel van de tracks zich op midtempo voort. Met een beetje fantasie zou je hierbij kunnen denken aan het laatste album van Avenged Sevenfold, maar dan met heel wat meer overtuiging gebracht.
Ondanks dat de verzameling van elf tracks iets meer naar de hardrockkant neigen, hangt er nog steeds een hele dikke powermetalsaus overheen. De sound is ontzettend bombastisch, weliswaar iets minder vlot, maar toch genoeg om je hoofd op en neer te doen schudden. Dat wil overigens niet zeggen dat de snelheidsmaniakken niet aan hun trekken komen, want daarvoor hebben ze ‘Mercenary Of War’, ‘Crucified Heart’ of ‘Far Away’. Een ballade blijft de luisteraar bespaard, hoewel hier een muzikaal intermezzo genaamd ‘Spaceman’s Theory’ voor de in de plaats is gekomen. Enige minpunt is het stemgeluid van Dan Ainlay dat heel erg beperkt klinkt, alsof hij zich inhoudt. Zelfs als hij er dan toch per ongeluk een uithaal uitgooit, voelt het alsof hij tegen een limiet aan zit. Zijn stem schuurt zich door de nummers heen, wat op zich wel zijn charme heeft, maar in eerste instantie niet lekker klinkt. Mocht je hier eenmaal aan gewend raken, dan heb je met Remission Of Sin een prima powermetalplaat te pakken, die durft te spelen met het brede spectrum dat hardrock te bieden heeft.
.jpg)
Dans Dans - '3'Liefhebbers van Dans Dans hebben weinig te klagen over dit Belgische trio....
.jpg)
Amaranthe - Massive Addictive Amaranthe is een band die het liefste niet al zijn geld op één genre zet....