2014-11-04
Met Save Me San Francisco en California 37 keerden de heren van Train terug in de schijnwerpers. De alternatieve rockband werd een popband die de ene doodgedraaide hit na de andere scoorde. Niets ten nadelen van de band, want als men je liedjes zo graag hoort, dan moet je iets goed doen. Dat de band inmiddels weet waar het goed in blijkt uit de single ‘Angel In Blue Jeans’, die weer prima in het gehoor ligt en zich moeiteloos in je hoofd nestelt. Dat niet iedereen dat kan waarderen blijkt wel uit de reactie van mensen die de koortjes teveel op bestaande melodietjes vinden lijken. Hoewel misschien terecht, kun je er moeilijk omheen dat Train in dit Western-verhaaltje niet veel anders doet dan de “Owhhowhows” en de ”Ahahahs” van de Coldplay`s en Kensington`s van deze wereld. Al betrekken de twee overgebleven originele leden van dit vijftal, de drummer vertrok afgelopen lente, duidelijk meer genres in hun popmuziek.En dat blijkt eens te meer op Bullitproof Picasso, dat niet de rechttoe rechtaan pop en rock laat horen. Frontman Pat Monahan en gitarist Jimmy Stafford zoeken het op het zevende studioalbum in de Amerikaanse roots. Bijvoorbeeld met de Country en Western op de eerdergenoemde single, maar ook op het sterke ‘I`m Drinking Tonight’. Waarbij Pat overigens erg goed naar Meatloaf heeft geluisterd. Ook het uitstapje naar de soul op het stampende ‘The Bridge’ behoort tot de betere tracks van het album. Naast Amerikaanse roots, zorgen specifieke artiesten voor inspiratie. Waar ‘I`m Drinking Tonight’ in de zang wat weg heeft van Meatloaf hoor je in ‘Cadillac, Cadillac’ een vleugje The Police en doet ‘I`d Give It All’ wat denken aan het werk van Frank Ocean.
Bullitproof Picasso herbergt wederom een aantal potentiële hits, maar kent net als zijn voorgangers her en der een misser. Zo is het eentonige ‘Wonder What You`re Doing For The Rest Of Your Life’ een melige track die irritatie opwekt. En waar de titeltrack op California 37 al niet kon overtuigen doet de titeltrack het ditmaal niet zo slecht, al is hij niet onderscheidend genoeg. Dit geldt ook voor ‘Baby, Happy Birthday’. ‘Son Of A Prison Guard’ weet zich door zijn opbouw, het fluiten en de roffelende drums wel te onderscheiden. De drums van Drew Shoals zijn sowieso flink onderscheidend, want het drumwerk is een stuk spannender dan we normaal van Train gewend zijn. Het geeft tracks als ‘I`d Give It All’, Just A Memory’ en ‘The Bridge’ net even een extraatje. Een extraatje dat de drumloze afsluiter ‘Don`t Grow Up So Fast’ overigens niet nodig heeft, want de verstillende ballad zorgt moeiteloos voor kippenvel.
Of Bullitproof Picasso net zoveel hits af zal leveren als zijn voorganger is de vraag, maar hoe het ook zij, Train levert wederom een degelijke popplaat af.
-1.jpg)
Waylon - Heaven After MidnightNegatieve aandacht is ook aandacht. Het geldt voor de carrière van Waylon ....
.jpg)
Myles Sanko - Forever Dreaming De Britse zanger Myles Sanko maakt soul in de stijl van grote legendes als...