2014-03-19
Op de een of andere manier is postpunk een genre dat net iets minder toegankelijk is dan andere genres. Het gebruik van het woordje punk hierin is ook uiterst misleidend, want los van dat het vaak wel chaotisch is, neigt het vaak meer naar de indierock. Vaak is het zweverige muziek, met zwaar galmende instrumenten waar dan een zanger met een niet al te beste stem over heen zingt. Zie het als een wat ruigere versie van Joy Division of anders wel The Cure. Dat is namelijk het geval bij de Britse band Eagulls. Sterker nog, voordat ze zanger George Mitchell in de gelederen hadden, hebben ze hem nog nooit horen zingen. Binnen een week na hun eerste repetitie samen hadden ze hun debuutsingle ‘Council Flat Blues’ klaar liggen. Voor hun eerste album gingen ze echter iets minder gehaast te werk, want die is nu pas, vijf jaar later na de oprichting in 2009, eindelijk uitgebracht. Het album draagt heel toepasselijk dezelfde naam als de band, oftewel Eagulls. Dat Eagulls een band is die niets moet hebben van trends of compromissen bleek uit de online brief die ze afgelopen januari op het web hebben gezet. De eerste regel uit die brief windt er geen doekjes om: "To all beach bands sucking each others' dicks and rubbing the press' clits, without your '90s hairstyle over your ugly faces, you have nothing." Dit werd vervolgd met een verhaal over alle tegenstrijdigheden in de hedendaagse popmuziek zoals ouders die nog mee betalen in een band of muzikanten die het over drugs hebben, terwijl ze nog nooit een drugsdealer gezien hebben. Een pittige brief waarbij ze meteen blijk geven van hun kijk op de muziekwereld van vandaag de dag. Ze blijven echter wel vaag in het benoemen van exacte personen, dus eigenlijk hoeft niemand zich per se aangesproken te voelen. Eens kijken of ze het zelf veel beter kunnen.
De debuutplaat heeft dezelfde houding als deze brief. Het is echter geen razernij zoals je misschien zou verwachten, maar juist heel moody met een flinke scheut shoegaze à la My Bloody Valentine. Ook is het materiaal wat donkerder van toon geworden vergeleken met het eerdere werk. “We’re all more pessimistic, more jaded, more cynical,” legt gitarist Mark Goldsworth uit. “I never feel fine, they’re soulless inside… the soulless youth” uit ‘Soulless Youth’ legt het er nog dik bovenop. Kortom, de wereld is niet meer te redden als het aan de Eagulls ligt en dat voel je van het begin tot aan einde aan deze plaat. Muzikaal is het voor de eerste paar nummers goed te verdragen, waarna het eentonig wordt. Om nog maar te zwijgen over het stemgeluid van George Mitchell, die een lekker typisch accent heeft, maar ontzettend nasaal klinkt. Het galmende effect maakt hem onverstaanbaar. Jammer genoeg valt dus te constateren dat ophef rondom die online brief interessanter is dan de deze release, die gewoonweg niets heeft dat echt prikkelt.
.jpg)
Shit Robot - We Got A Love Shit Robot leverde in 2010 met zijn debuut From The CradleTo The Rave een...
.jpg)
Andere Koek! - Dagelijkse Kost Probeer je eens een skatebaan voor te stellen. Wat halfpipes, hellinkjes en...